Του Luis Miguel González
Λευκή νίκη, με τον Μαραντόνα ως «θεατή»
Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1987 έγινε το λεγόμενο «ματς της
σιωπής» μεταξύ madridistas και napolitanos, λόγω του ότι η Μαδρίτη ήταν
τιμωρημένη απ’την UEFA για το πάτημα του Juanito στον Ματέους
Την πρώτη φορά που τέθηκαν αντιμέτωπες στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο
Ρεάλ Μαδρίτης και Νάπολι ήταν το 1987-1988. Μια διπλή αναμέτρηση της οποίας το
πρώτο παιχνίδι παίχτηκε στο γήπεδο Santiago Bernabeu κεκλεισμένων των θυρών. Η
άνευ προηγουμένου κατάσταση αυτή, οφείλονταν στην ποινή που επιβλήθηκε απ’την
UEFA στον σύλλογο του Chamartin μετά τα επεισόδια που συνέβησαν στην διπλή
αναμέτρηση της με τη Μπάγερν στα ημιτελικά της μέγιστης ηπειρωτικής διοργάνωσης
ένα χρόνο νωρίτερα. Το πιο σοβαρό περιστατικό πρωταγωνίστησε στο Μόναχο απ’τον
Juanito, ο οποίος πάτησε στο κεφάλι τον Ματέους, ενώ αυτός ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος.
Η Ρεάλ Μαδρίτης είχε πέντε χρόνια χωρίς να συμμετάσχει στο
Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Σ’αυτά τα πέντε χρόνια κέρδισε δύο συνεχόμενα Κύπελλα UEFA
(1985 και 1986). Την επόμενη χρονιά επέστρεψε στο Ευρωπαϊκό τουρνουά που έχει
επιτύχει τα μεγαλύτερα κατορθώματα στην ιστορία της. Μετά τον αποκλεισμό της ελβετικής
Young Boys, της Γιουβέντους και του Ερυθρού Αστέρα, συναντήθηκε στα ημιτελικά
με την προαναφερθείσα Μπάγερν, η οποία είχε ήδη την ταμπέλα του bestia negra
του madridista συνόλου.
Στις 8 Απριλίου του 1987, στο παλιό Ολυμπιακό Στάδιο του
Μονάχου, παίχτηκε το πρώτο σκέλος. Σύμφωνα με τα τότε χρονικά, η δύναμη της
Μπάγερν, η έλλειψη συνοχής στις τάξεις της ισπανικής ομάδας και η μεροληπτική
δουλειά του Robert Valentine, του Σκωτσέζου διαιτητή, έφτασαν να αναστατώσουν
το λευκό σύνολο, το οποίο δέχθηκε ένα τελεσίδικό 4-1. Στα 37 λεπτά, ο Juanito έβγαλε
τον ευέξαπτο χαρακτήρα του και, μετά από μια φάση στην οποία Ματέους και Chendo
έπεσαν στο έδαφος, ο Malagueño πάτησε το κεφάλι του Γερμανού. Ο διαιτητής απέβαλε
τον Juanito, ο οποίος δέχθηκε μια ηχηρή αποδοκιμασία καθώς πήγαινε στ’αποδυτήρια.
Την ίδια μουσική του ανέμου άκουσε ο Mino όταν αποβλήθηκε επίσης, στο 76ο
λεπτό, για τα σκληρά του μαρκαρίσματα.
Μετά τον επεισοδιακό αγώνα, ο πρόεδρος της Ρεάλ Μαδρίτης,
Ramón Mendoza, διαδήλωσε: "Ο Valentine είναι μια κόκκινη γαρίδα γεμάτη
δηλητήριο προς το ισπανικό". Απ’τη μεριά του, ο τότε λευκός προπονητής,
Leo Beenhakker, διαβεβαίωσε ότι «Ο διαιτητής ήταν πολύ άδικος, καθώς δεν μας
έδωσε ένα καθαρό πέναλτι που έκαναν στον Butragueño κι έδωσε άλλα στους Γερμανούς
που δεν υπήρχαν, αν κι οφείλω να ομολογήσω ότι χάσαμε την ψυχραιμία και την
πειθαρχία». Τέλος, ένας μετανοημένος Juanito δεν δίστασε να πει ότι «υπήρξε η
μεγαλύτερη αδεξιότητα που έχω κάνει στη ζωή μου». Στο τέλος της σεζόν, ο
παίκτης απ’την Fuengirola θα’φευγε απ’την Ρεάλ Μαδρίτης.
Δεκαπέντε μέρες αργότερα, η Μπάγερν έγινε δεκτή με μια
τεταμένη ατμόσφαιρα και μ’ένα γεμάτο Μπερναμπέου. Όταν ο αγώνας ήταν έτοιμος να
ξεκινήσει, οι Ultras Sur άρχισαν να πετάνε αντικείμενα και φωτοβολίδες μέσα στο
γήπεδο, με μία απ’αυτές τις κροτίδες να φτάνει στον Jean Marie Pfaff, τον Βέλγο
τερματοφύλακα της γερμανικής ομάδας. Ο Michel Vautrot, ο Γάλλος διαιτητής,
αναγκάστηκε να καθυστερήσει τον αγώνα 12 λεπτά λόγω αυτών των γεγονότων. Υπό
αυτήν την εικόνα, η ανωτερότητα της Μαδρίτης εναντίον της Μπάγερν δεν
αντικατοπτρίστηκε στο σκορ σπαταλώντας τις ευκαιρίες που έκανε. Ο αντίπαλος αφοσιώθηκε
στο να πατήσει στο αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα και μόνο ένα γκολ του Santillana
άνοιξε το σκορ. Ο Γερμανός Augenthaler αποβλήθηκε για την αξιοθρήνητη χειρονομία
του, στην οποία άφηνε να εννοηθεί ότι έκανε κέρατα στους madridista οπαδούς ("Νόμιζα
ότι βρισκόμουν σε αρένα ταυρομαχίας!", εξήγησε αργότερα ο άσος της
Μπάγερν).
Τιμωρία δύο αγώνων στη Μαδρίτη
Η Πειθαρχική Επιτροπή της UEFA, μετά την ανάλυση των
περιστατικών που συνέβησαν στα δύο στάδια, τιμώρησε τη Μαδρίτη να παίξει δύο
παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών στο γήπεδο Μπερναμπέου σε κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση,
χωρίς να μπορούν να αναμεταδοθούν απ’το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση. Τον Juanito
τον απέβαλε για μια πενταετία, μέχρι τις 31 Ιουνίου του 1992, χωρίς να μπορεί
να χρησιμοποιηθεί σε καμία ευρωπαϊκή διοργάνωση ούτε με την λευκή ομάδα ούτε με
την εθνική Ισπανίας.
Η Υπεράσπιση της Ρεάλ Μαδρίτης άσκησε έφεση στην UEFA,
υποστηρίζοντας ότι λυπούνταν για την συμπεριφορά του Juanito, αλλά ότι, σύμφωνα
με τις ιατρικές εκθέσεις που εκδόθηκαν, ο Ματέους δεν είχε κανέναν τραυματισμό
στο κεφάλι. Τελικά, η τελική απόφαση της Πειθαρχικής Επιτροπής της UEFA είχε ως
εξής: Η Μαδρίτη θα’πρεπε να παίξει το πρώτο του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου κεκλεισμένων
των θυρών και το δεύτερο περισσότερα από 300 χιλιόμετρα μακριά απ’την
πρωτεύουσα της Ισπανίας.
Στην επόμενη έκδοση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, η κλήρωση έφερε
αντιμέτωπες τη Μαδρίτη και τη Νάπολι στον πρώτο γύρο. Η ναπολιτάνικη ομάδα είχε
στις τάξεις της τον Μαραντόνα, εστεμμένος ένα χρόνο νωρίτερα ως ο καλύτερος
παίκτης του Mundial του 86. Το πρώτο παιχνίδι ήταν γεμάτο σασπένς, έχοντας να
παίξει με τις κερκίδες του Chamartin άδειες. «Πιστεύω ότι το να παίξουμε
κεκλεισμένων των θυρών λόγω της ποινής που βαραίνει το club, εκ των προτέρων,
θα’ναι ένα πρόβλημα», διαβεβαίωσε ο Míchel.
Το μαρκάρισμα του Chendo στον Μαραντόνα
Κι έτσι, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1987 έγινε το αποκαλούμενο
κι επίσης «ματς της σιωπής». Η Μαδρίτη τοποθέτησε σημαίες και πανό στα πέταλα
του γηπέδου, σαν ένα μικρό κίνητρο για την λευκή ομάδα. Ο Ramón Mendoza κι
ολόκληρο το διοικητικό του συμβούλιο έφυγαν απ’τα επίσημα και τοποθετήθηκαν σ’ένα
μέρος της κερκίδας της προτίμησης για να παρακολουθήσουν από εκεί την αναμέτρηση.
Μόνο ο διαπιστευμένος Τύπος μπόρεσε να εισέλθει στο γήπεδο. Στην επιτύμβια
ατμόσφαιρα, η Μαδρίτη κυριάρχησε ανά πάσα στιγμή επί της ιταλικής ομάδας, στην
οποία ξεχώρισε το θεαματικό μαρκάρισμα που έκανε ο Chendo στον Μαραντόνα. Στα
18 λεπτά, ο Michel πέτυχε το πρώτο γκολ με πέναλτι. Και στο 76’ ο Tendillo έκανε
το τελικό 2-0. Η «La Gazzetta dello Sport» έκανε ένα λογοπαίγνιο με την απουσία
του κόσμου και το απαθείς παιχνίδι του Αργεντινού αστέρα κι έδωσε τον τίτλο «ο
Μαραντόνα ήταν ο μόνος θεατής».
Όπως και στην αυλή του σχολείου
Διαιτητής του αγώνα ήταν ο Ρουμάνος Igna και οι ενδεκάδες
ήταν οι εξής. Real Madrid: Buyo, Chendo, Tendillo, Sanchís, Gordillo, Míchel,
Solana (Jankovic, 79ο λεπτό), Gallego, Martín Vázquez, Butragueño
και Santillana (Llorente, 83ο λεπτό). Nápoles: Garella, Bruscolotti, Ferrara, Bagni,
Ferraro, Renica, Sola (Bigliarosi, 72ο λεπτό), De
Napoli, Maradona, Giordano και Romano (Baiano, 79ο λεπτό).
Σχετικά με την περίεργη κατάσταση του να παίζουν χωρίς
θεατές, ο Butragueño δήλωσε: «Ήταν σίγουρα, κάτι περίεργο. Μου φάνηκε σα να’μαι
στην αυλή του σχολείου Calasancio παίζοντας με τους συμμαθητές», ενώ ο
Santillana δήλωσε:« Ήταν μια απόκοσμη αίσθηση χωρίς να ακούς τίποτα απ’τις
κερκίδες. Αυτό που άκουγες ήταν οι ανάσες των αμυντικών όταν σου έρχονταν από
πίσω». "Είναι κάτι παράξενο για έναν επαγγελματία, καθώς απ’το να παίζεις
με περίπου 90.000 θεατές ξαφνικά βρίσκεσαι μόνο με τους αστυνομικούς, τις
διοικήσεις, τις κάμερες, τους φωτογράφους... και δεν ακούς ούτε μια φωνή
ενθάρρυνσης", πρόσθεσε το 9.
Δεκαπέντε μέρες αργότερα, από εκείνη την σιωπηλή αναμέτρηση
πέρασαν σε μια περιτριγυρισμένη και θορυβώδη ατμόσφαιρα στο γήπεδο San Paolo. Ο
Μαραντόνα διαδήλωσε ότι «εδώ, στη Νάπολι, δεν μας κερδίζουν ούτε με τον Di
Stefano». Το εχθρικό περιβάλλον που είχε δημιουργηθεί άρχισε να φτάνει στην
αποστολή της Μαδρίτης στο αεροδρόμιο του Capodichino, όπου έγινε δεκτή με
αποδοκιμασίες. Καθοδόν προς το ξενοδοχείου όπου επρόκειτο να μείνουν, το
λεωφορείο στο οποίο επέβαιναν οι madridistas παίκτες δέχθηκε επίθεση με πέτρες
κι άλλα αιχμηρά αντικείμενα που προκάλεσαν θραύσματα. Το ίδιο σκηνικό
επαναλήφθηκε την ημέρα που προπονήθηκε η Μαδρίτη στο ναπολιτάνικο γήπεδο, καθώς
και την ημέρα του αγώνα, στην οποία λιθοβολήθηκε επίσης το λεωφορείο στο οποίο επέβαιναν
οι Ισπανοί δημοσιογράφοι.
Πρόσφυγες στο ξενοδοχείο
Το ξενοδοχείο όπου κατέφυγε η Μαδρίτη ήταν περιτριγυρισμένο
από ΜΑΤ κι έναν φράχτη που εμπόδιζε την προσέγγιση των περίπου εκατό Tifosi που
είχαν συγκεντρωθεί εκεί. Ο ύπνος ήταν μια ουτοπία, καθώς καθόλη τη νύχτα οι
οργισμένοι οπαδοί επιδόθηκαν στο να χτυπούν τύμπανα, να φυσάνε με τη μεγαλύτερη
δυνατή δύναμη σάλπιγγες και κόρνες και να ρίξουν αρκετές κροτίδες. Πριν απ’την
έναρξη της αναμέτρησης ένα τεράστιο σύννεφο καπνού άφησε σχεδόν χωρίς ορατότητα
όλο το γήπεδο του San Paolo.
Η «κόλαση» του San Paolo
Με μια εκκωφαντική κραυγή και πολλές αναμμένες φωτοβολίδες
στις κερκίδες, η Μαδρίτη αντιμετώπισε σε «αυτή την κόλαση», όπως την περιέγραψαν
περισσότεροι από ένας παίκτες της λευκής ομάδας, τη Νάπολι. Το 1-1 δικαιολόγησε
ό,τι είχε παρουσιαστεί στον αγωνιστικό χώρο. Τα δύο γκολ σημειώθηκαν στο πρώτο
ημίχρονο. Ο Francini έβαλε μπροστά την ιταλική ομάδα κι ο Butragueño ισοφάρισε.
Εκείνη την 30η Σεπτεμβρίου του 1987, υπό την διαιτησία του Γερμανού
Dieter Pauly, οι σχηματισμοί των δύο ομάδων είχαν ως εξής. Real Madrid: Buyo, Chendo, Tendillo,
Sanchís, Gordillo, Míchel, Solana, Gallego (Mino, 50ο λεπτό), Martín Vázquez (Jankovic, 46ο λεπτό), Butragueño και Hugo Sánchez. Nápoles: Garella, Ferrara, Gani,
Ferraro, Francini, Renica, De Napoli, Romano, Maradona, Giordano (Carnevale, 66ο λεπτό) και Careca.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas