Του Santiago Segurola
Το ποδόσφαιρο αρχίζει να δέχεται μια αρχή όχι γραπτή αλλά προφανή:
το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων λειτουργεί ως ένας παράγοντας στρέβλωσης στην la
Liga. Τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει κατηγορηματικά ως προς αυτό. Η Barca
του Guardiola, η Μπάγερν και η Ρεάλ Μαδρίτης του Αντσελότι υπέστησαν μια άμεση
πτώση αφού έπαιξαν τους τελικούς του 2012, 2014 και 2015. Τις επηρέασε ο ιός
ενός τουρνουά που είναι πιο εκτιμώμενο για τους εμπορικούς οίκους παρά για τους
οπαδούς. Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι να δημιουργήσει ένα κουτσό
πρωτάθλημα για έναν ή δύο μήνες, προσθέτοντας κόπωση στην πρωταθλήτρια Ευρώπης
και σπάζοντας τον κύκλο του εθνικού πρωταθλήματος. Ο αγώνας του Mestalla άφησε
πολλά ίχνη της παράξενης διαδικασίας που τροφοδοτεί κάθε χρόνο στο Παγκόσμιο
Κύπελλο Συλλόγων.
Μια ενεργητική Ρεάλ Μαδρίτης βρέθηκε στα τέλη Φεβρουαρίου με
μια πολύ διαφορετική εκδοχή της μελαγχολικής Βαλένθια του Cesare Prandelli στις
αρχές Δεκεμβρίου. Αυτή η Βαλένθια, ακόμα σε ανάρρωση, ένιωθε λιγότερο πιεσμένη
στην κατάταξη και με κάποιες καινοτομίες στην ομάδα. Η είσοδος του Χιλιανού Orellana
και του Ιταλού Simone Zaza είχε αναζωογονήσει τη Βαλένθια. Όλα τα υπόλοιπα
στοιχεία ευνοούσαν την ιδέα μιας ισορροπημένης και τεταμένης αναμέτρησης απ’ότι
θα ήταν δύο μήνες νωρίτερα, με τον πρόσθετο παράγοντα του Mestalla, που δεν
είναι ένα οποιοδήποτε γήπεδο όταν γίνεται μέρος της ομάδας του.
Η Μαδρίτη έχασε σ’ένα ζωντανό ματς, όπου φάνηκε η καλύτερη
δυνατή Βαλένθια σ’αυτές τις μέρες και μια πρωτοπόρος με λιγότερη φερεγγυότητα
απ’τη συνηθισμένη, αλλά με συνοχή. Περισσότερο είδηση απ’το αποτέλεσμα ήταν η
αξιοθρήνητη απόδοση του Varane, ενός υπέροχου στόπερ με μια παράξενη τάση στην
απρόσμενη γκάφα. Δεν είναι η πρώτη φορά που μετατρέπει ένα ματς σε μια κηλίδα.
Δεν είχε μεγαλύτερη ευθύνη στο γκολ του Zaza, αλλά βγήκε χαμένος απ’την φάση.
Στην επόμενη ενέργεια έχασε τη μπάλα εκεί όπου δεν έπρεπε. Εκεί ενεργοποιήθηκε
η Βαλένθια για να σκοράρει το δεύτερο.
Η Μαδρίτη είχε παίξει καλά πριν απ’το πρώτο γκολ, αλλά έδωσε
την αίσθηση της αμυντικής αταξίας. Δεν ήταν ένα πρόβλημα στάσης, όπως λέγεται τόσο
συχνά τώρα, αλλά αυστηρότητας. Η ομάδα δεν στερείται αρετών: μετέδωσε πάντα την
εντύπωση της εξουσίας, της ανατροπής του αποτελέσματος και του να φτάσει την
αξιοθαύμαστη Βαλένθια σ’έναν σχεδόν αφόρητο βαθμό ταλαιπωρίας. Στο συγκλονιστικό
παιχνίδι του Carvajal, προστέθηκαν οι Marcelo και Kroos, μια μηχανή ακριβείας για
να βρίσκει τον κατάλληλο συμπαίκτη.
Ο Ζιντάν παρενέβη στο δεύτερο μέρος για να διαχειριστεί την
τρέχουσα κατάσταση της αφθονίας, που ορίζεται απ’την επιστροφή του Gareth Bale
μετά από τρεις μήνες απουσίας. Άλλαξε τον James με τον Ουαλό επιθετικό. Είχε
νόημα. Ο James είχε υποφέρει στα δεξιά. Αν δεν παίζει με ελευθερία, χάνει πολλά
πράγματα. Οι δύο επιπλέον αλλαγές ήταν πιο αμφιλεγόμενες. Ο τραυματισμός του Varane,
επηρεασμένος προφανώς από μια σύσπαση κι απ’το βάρος των λαθών του, σήμαινε την
είσοδο του Nacho, όταν η Βαλένθια μόλις που μπορούσε να κάνει ένα βήμα προς τα
εμπρός. Εξέπληξε το γεγονός ότι δεν έβαλε τον Isco στην θέση του Γάλλου αμυντικού.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ταίριαζε η δυνατότητα της οπισθοχώρησης
του Casemiro, μ’έναν μικρότερο ρόλο στον τελικό επιθετικό ανεμοστρόβιλο,
τοποθετώντας τον Kroos ως αμυντικό χαφ, χωρίς τον Orellana στην πλάτη του (ο
Χιλιανός είχε αντικατασταθεί) και μ’όλο το πανόραμα για να κάνει πάσες. Με τον
Isco, η Μαδρίτη είχε τον τέλειο παίκτη για να παίζει στο όριο της περιοχής και
να διαρρέει εσωτερικές πάσες, μια εναλλακτική που η ομάδα παραμέλησε υπέρ μιας
ατελείωτης προπόνησης σεντρών. Ωστόσο, ο Ζιντάν άφησε τον Casemiro ως αμυντικό
χαφ και τον Kroos ως επιτελικό μέσο. Η αλλαγή του Modric απ’τον Lucas Vázquez
είχε ένα κακό αποτέλεσμα: αποδυνάμωσε το κέντρο, γύρισε τη διάταξη σ’ένα 4-2-4,
έδωσε κάποιο αέρα στους μέσους της Βαλένθια και περιόρισε τις παραλλαγές του
παιχνιδιού. Ή σέντρες, ή τίποτα. Τελικά, τίποτα.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
