Του Jesús Garrido
Δεν δούλεψε η άμυνα των τριών στόπερ
Ο Γάλλος προπονητής έπαιξε και πάλι με τρεις πίσω, αλλά δεν παρήγαγε
παιχνίδι και υπέφερε περισσότερο απ’ό,σο χρειάζονταν ενάντια στην τελευταία της
βαθμολογίας, η οποία χάρη σ’ένα μεγάλο γκολ του Sergio León άξιζε κάτι περισσότερο
Υπήρξαν κάποιες αμφιβολίες για το πώς επρόκειτο ν’αντιμετωπίσει
ο Ζιντάν αυτές τις σχεδόν δύο εβδομάδες διακοπής που έζησε η ομάδα του. Μερικές
φορές, το να’χεις πολύ χρόνο με τους παίκτες είναι μια φανταστική είδηση, διότι
επιτρέπει να δοκιμάσεις διάφορες επιλογές που κατά τη διάρκεια της φρενίτιδας
του ανταγωνισμού δεν υπάρχει χρόνος να εφαρμοστούν. Αλλά δεν είναι πάντα θετικό.
Το να΄χεις χρόνο σημαίνει σκέψη, και κάποιες σκέψεις οδηγούν σε άλλες, κι αυτές
σε άλλες, και το κεφάλι αρχίζει να υπερθερμαίνεται και τελικά, το σπασμένο
τηλέφωνο του εγκέφαλου δημιουργεί μια απόφαση που δεν ήταν ιδανική σε μια πρώτη
στιγμή. Στη Μαδρίτη δόθηκε χρόνος για να δοκιμάσει την άμυνα των τριών στόπερ
για πολλές μέρες, αλλά δεν έχει δουλέψει ούτε λίγο. Ο Ζιντάν αποφάσισε να
παίξει μ’ένα σύστημα λίγο χρησιμοποιημένο και δεν ήταν η στιγμή, ή δεν ήταν ο τρόπος
ν’αναπτυχθεί.
Η άμυνα των τριών στόπερ, που δεν είναι πέντε μονάδες, προσπαθεί
να δημιουργήσει μια αριθμητική υπεροχή στη μεσαία γραμμή που επιτρέπει στην
ομάδα που την χρησιμοποιεί να δημιουργεί ένα μεγάλο όγκο παιχνιδιού για να δημιουργεί
έτσι δικές τις ευκαιρίες για γκολ και ν’αποτρέπει να βρει ο αντίπαλος την
αδυναμία που σημαίνει η άμυνα μ’έναν λιγότερο απ’το συνηθισμένο. Η Ρεάλ
Μαδρίτης στο Sadar έκανε ακριβώς το αντίθετο απ’αυτό που λένε οι κανόνες αυτής της
εξιλεωτικής τακτικής. Σε καμία περίπτωση δεν κυριάρχησε στο παιχνίδι μέσα απ’την
κατοχή της μπάλας, καθώς δεν είχε τα στοιχεία για να το πετύχει. Ο Casemiro δεν
είναι μια γεννήτρια παιχνιδιού, ο Modric είναι εκτός φόρμας μετά τον
τραυματισμό του, ο Isco προσπαθούσε να πολλαπλασιάζεται για να εμφανίζεται πάντα,
καλύπτοντας το χώρο που αντιστοιχούσε σε κάποιον συμπαίκτη και το χαρακτηριστικό
του Marcelo, είναι εμφανίζεται, όχι να’ναι εκεί.
Ο Petar Vasiljević ξέρει ότι έχει την ομάδα του ουσιαστικά
πεσμένη στην Segunda,
και το να το αποδέχεται αυτό είναι ένα βήμα, αλλά όχι ένας λόγος να’ναι
ικανοποιημένος. Οι rojillos οπαδοί θα πουν εκείνο που λένε πολλές μικρές ομάδες
όταν παίζουν εναντίον των μεγάλων: αν παίζουν έτσι κάθε παιχνίδι, δεν θα πέσουν.
Η Οσασούνα έπαιξε πολύ καλά απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, αρκετά καλά για να
μπορεί να πει ότι οι τρεις βαθμοί που πέταξαν απ’το γήπεδο της μπορούσαν να’χαν
μοιραστεί σε έναν για κάθε ομάδα. Έκαναν τους λευκούς να υποφέρουν το σύστημά τους
με μια φανταστική διάταξη στο γήπεδο και την αξιοποίηση του κύριου επιθετικού
τους προπύργιου, τον Sergio León.
H Μαδρίτη, όπως λέμε, δεν δημιουργούσε παιχνίδι, ως εκ τούτου,
δεν είχε τη μπάλα περισσότερο απ’τον αντίπαλο. Τι συμβαίνει λοιπόν με τέτοια
ανυπεράσπιστη άμυνα; Το να’ναι οι πλάτες απροστάτευτες και πρακτικά κάθε επίθεση
του αντιπάλου να μετατρέπεται σε μια ξεκάθαρη ευκαιρία επίτευξης τέρματος. Η Οσασούνα
είχε ένα στόχο σ’αυτό το ματς (και θα’πρεπε να τον έχει στο υπόλοιπο της
σεζόν), που ήταν να ενεργοποιήσει την επιθετική της αναφορά. Αυτό θα
δημιουργούσε πλέον για λογαριασμό της, τις ευκαιρίες για γκολ. Είχε αμέτρητες αναμετρήσεις,
καθόλου φιλικές, με τον Keylor Navas και μόνο η φανταστική απόδοση του Κοσταρικανού
τερματοφύλακα, έκανε να ευστοχήσει σε μόνο μία απ’αυτές. Με τον Rivière να
περιμένει τον Modric στην αμυντική φάση και να κρατάει τους στόπερ στην
επιθετική, ο Leon ήταν μια ανεξέλεγκτη ενόχληση για τους τρεις merengues στόπερ
απ’την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα.
Προφανώς, ο τραυματισμός του Tano, πολύ σοβαρός και συντριπτικός,
επηρέασε το θέαμα του παιχνιδιού. Οι ποδοσφαιριστές δεν είναι μόνο ανθρώπινα
όντα που ενθουσιάζονται όπως οποιοσδήποτε άλλος, αλλά είναι και συνάδελφοι ενός
αγοριού που έχει σπάσει το πόδι μπροστά τους, έτσι ώστε έπεσε η ψυχολογία της μιας
και της άλλης ομάδας μέχρι το σημείο να προσποιούνται μια σύντομη ανακωχή που έσπασε
απ’τις ελαφρές αλλά λαμπρές εμφανίσεις του Karim Benzema. Μία απ’αυτές
δημιούργησε το πρώτο γκολ. Ο Cristiano έκανε ένα από αυτά τα σουτ με το κιλό
που του βγαίνουν τόσο τελευταία, αλλά ο Sirigu δεν κατάλαβε την τροχιά και η
μπάλα πέρασε από κάτω του.
Μετά από ένα πρώτο μέρος που άφηνε ελάχιστα περιθώρια χαράς
στον madridista πάγκο, ο Ζιντάν δεν κατανόησε αυτό που έπρεπε να κάνει για να λύσει
το χάος στο οποίο είχε μπει. Η άμυνα των τριών του είχε βγει σ’άλλες περιπτώσεις,
αλλά στην Παμπλόνα δεν ήταν η μέρα. Μόνο ο τραυματισμός του Danilo, που αποχώρησε
κουτσαίνοντας από ένα συμπτωματικό πάτημα, έκαναν τον Γάλλο ν’αντιδράσει, να επιστρέψει
στην φυσιολογική άμυνα των τεσσάρων πίσω και πλέον με τον James μαζί με τους
Modric, Isco και Casemiro, να κυριαρχούν στη μεσαία γραμμή, στο «τέμπο» του ματς
και, με αυτόν τον τρόπο, να ελέγχουν τους χώρους, να δημιουργούν ευκαιρίες και
να τις αποφεύγουν στο δικό τους μισό. Έτσι, ο malagueño μέσος είχε την
υποστήριξη που χρειάζονταν για να διοικήσει τον αγώνα με την ποιότητα και την
επιλογή του.
Η Μαδρίτη είχε την τύχη να συμβεί το γκολ του Isco λίγο μετά
απ’αυτήν την αναγκαστική αλλαγή και μπόρεσε να αφιερωθεί στην κυκλοφορία της
μπάλας για ένα μεγάλο διάστημα της αναμέτρησης με κύριο στόχο να κουράσει τον
αντίπαλο και να φάει τον χρόνο. Μπήκε ο Lucas Vázquez για να σκοτώσει το
παιχνίδι και το έκανε πολύ αργά μετά από μερικά λεπτά στα οποία δεν του έβγαινε
τίποτα. Εν τω μεταξύ, ο Leon είχε χρόνο για να βρει μια ακόμα μεγάλη απόκρουση
του Keylor Navas. Η Μαδρίτη έπαιξε σε τεντωμένο σχοινί για μεγάλο χρονικό
διάστημα, αλλά δεν υπέστη και πάλι αυτό που υπέστη κατά το πρώτο ημίχρονο.
Βρήκε κάπως περισσότερη ισορροπία, κάπως περισσότερη οργανωτική λογική μ’ένα 4-5-1.
Συγκέντρωσε παίκτες στη μέση, αλλά με διαφορετικό τρόπο, με μεγαλύτερο νόημα
και, πάνω απ 'όλα, μεγαλύτερη κατανόηση του συστήματος απ’τα ίδια του τα μέλη. Το
να γνωρίζεις τι παίζεις, μια σημαντική λεπτομέρεια.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
