Του Roberto Palomar, αρχισυντάκτη της Marca
47ο λεπτό του αγώνα μεταξύ Ρεάλ Μαδρίτης και
Νάπολι. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, μετά από ένα υπέροχο ποδηλατάκι και μια επιτάχυνση,
φτάνει στην γραμμή του άουτ. Χωρίς περιθώρια ελιγμών, κάνει τη μόνη δυνατή
ενέργεια: στέλνει τη μπάλα πίσω, στον καλύτερα τοποθετημένο συμπαίκτη. Ο Cristiano
είχε υπομονή, αντίληψη κι ακρίβεια για να δώσει την τη μπάλα στον Kroos, ο
οποίος ανέλαβε να τελειώσει τη φάση μ’ένα εξαιρετικό σουτ. Αυτή η ενέργεια,
προστιθέμενη στο γεγονός ότι ο Cristiano έχει δύο παιχνίδια χωρίς να σκοράρει κι
έχει συμμετάσχει λίγο περισσότερο -μόνο λίγο περισσότερο- στο δημιουργικό
παιχνίδι έχει χρησιμεύσει για να δημιουργηθεί μια θεωρία σχετικά με το νέο στυλ
του CR7. Αποδεικνύεται ότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει ανοίξει ένα υποκατάστημα των
Caritas (θρησκευτική φιλανθρωπική οργάνωση). Δεν υπάρχει κανείς πιο γενναιόδωρος
ούτε και πιο αλληλέγγυος απ’τον Κριστιάνο στο γήπεδο.
Η πραγματική συνεισφορά του
Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, όπως κι όλα τα αρπακτικά της περιοχής,
είναι εγωιστής απ’τη φύση του. Ένας λύκος δεν στρώνει το τραπέζι. Είναι καλό
ότι η δυναμική του παιχνιδιού τον οδηγεί κατά καιρούς να κάνει κοινές ενέργειες,
όπως το να δίνει τη μπάλα στον τύπο που φορά τη φανέλα του ίδιου χρώματος. Αλλά
ούτε είναι η αποστολή του ούτε το ποδόσφαιρο του Κριστιάνο δεν έχει σχεδιαστεί
γι’αυτό. Μάλιστα, όσο λιγότερο συμμετέχει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, τόσο το
καλύτερο. Γιατί ένας Cristiano που κάνει elásticas ή φτάνει στην γραμμή του
άουτ, σημαίνει ότι είναι μακριά απ’το τέρμα σε απόσταση και προφίλ. Όπως λέει ο
μεγάλος John Toshack: "Εάν αγοράσεις ένα σκυλί, δεν χρειάζεται να γαβγίζεις εσύ. Πλέον γαβγίζει το σκυλί". Εκεί όπου ο Cristiano πρέπει να δαγκώνει
είναι στο έδαφος που κάνει ζημιά. Για προσποιήσεις, τσαλιμάκια κι ανάπτυξη του
παιχνιδιού υπάρχουν ήδη οι Kroos, Modric, Isco και σία. Η γενναιόδωρη έκδοση
του Cristiano είναι πολύ ωραία, αλλά πρέπει να’ναι περιστασιακή, ένας πόρος. Ενάντια
στη Νάπολι και την Espanyol, πήγε τέλεια. Άλλες φορές, έχει υπάρξει μια επιβάρυνση.
 |
| Το parchís |
Το parchís του Λουίς Ενρίκε
Όταν ο Luis Enrique δεν έχει όρεξη να δώσει εξηγήσεις, -σχεδόν
πάντα- τείνει να καταφεύγει σ’ένα οξύ χιούμορ. Αυτή τη φορά, διαβεβαιώνει ότι
έχει περάσει το πένθος της ήττας του Παρισιού παίζοντας parchís. Ίσως είναι
χρήσιμο να θυμόμαστε ότι υπήρχε μια εποχή που η Barça δεν έχανε ούτε στο parchís.
Πάνω απ’όλα, επειδή είχε ένα ξεκάθαρο και καθορισμένο στυλ, τόσο στο σχεδιασμό
του παιχνιδιού όσο και στην επιλογή των παικτών. Ο Λουίς Ενρίκε, ο οποίος έχει
κερδίσει πολλά με τη Barça και μπορεί να συνεχίσει να κερδίζει, έχει απομακρυνθεί
όλο και περισσότερο απ’όλο εκείνο, μέχρι το σημείο να γεννήσει ένα υβριδικό
ποδόσφαιρο και να κάνει την ομάδα να χάσει την ουσία της. Με τον κίνδυνο ακόμα
να περιέλθει σε νοσταλγία, μπορεί να ειπωθεί ότι η Barça είναι πλέον μόνο μια
ακόμα ομάδα. Μια καλή ομάδα, αλλά μια απ’τις πολλές. Κι αυτό συνέβη με τον Luis
Enrique στον πάγκο. Τη Barca, όπως τον κακό παίκτη του parchís, της έχουν φάει
τις μάρκες.
Ομάδα με ψυχή
Η Ρεάλ Μαδρίτης του μπάσκετ πήρε και πάλι τον τίτλο του
κυπέλλου πιστοποιώντας την ηγεσία μιας εποχής. Επιπλέον με τους θριάμβους της,
αυτή η ομάδα θα μείνει στην ιστορία γιατί έχει ψυχή και θ’αφήσει το στίγμα της.
Τα πράγματα της μεγάλης ομάδας.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
