Του Jesús Garrido
Ντομπλέτα του αρχηγού για να ηρεμήσει το Μπερναμπέου
Το λευκό γήπεδο ήταν πολύ νευρικό, κατά την πρώτη αλλαγή
άρχισε να σφυρίζει, σαν το πρόσφατα σπασμένο σερί, να μην είχε συμβεί ποτέ και
μόνο δύο γκολ του Ανδαλουσιανού ηρέμησαν κάπως τα πνεύματα
Μερικοί λένε ότι το πιο δύσκολο στάδιο στην Ισπανία είναι
στη Βαλένθια. Δεν στερούνται λόγου αυτοί που το πιστεύουν, καθώς το Mestalla
έχει κάψει τόσους πολλούς προπονητές, ακόμη κι εκείνους που έχουν επιτύχει με
τους αριθμούς στο χέρι, που θα μπορούσαμε να πιστεύουμε ότι είναι άμεσα ένας
κλίβανος κολοσσιαίων διαστάσεων. Αλλά δεν είναι το μόνο γήπεδο όπου το μίσος
ξεχειλίζει ανά πάσα στιγμή. Μιλάμε για το Bernabeu. Δεν συνοδεύουν πολλά μέρη
στον κόσμο του ποδοσφαίρου τόσο μια ομάδα στην αναζήτηση του επικού και της δόξας,
και λίγα ξεχνούν επίσης γρηγορότερα την ευτυχία που επιτεύχθηκε, όσο υπέροχη
και πρόσφατη κι αν υπήρξε. Το madridista κοινό είναι σοφό, αλλά επίσης κι
απαιτητικό μέχρι του άκρου να αποδοκιμάζει τους παίκτες του όταν δεν του έχουν δώσει
ούτε μια θλίψη μέσα σε εννέα μήνες. Ούτε καν κι όταν του δίνουν άλλη μια μικρή
χαρά μετά από δύο κάζα.
Η Μαδρίτη δεν έπαιξε καλά κόντρα στη Μάλαγα, αλλά μερικές
φορές για ν’ανακτήσει τη θετική σκέψη είναι αναγκαίο να κάνει ένα μικρό βηματάκι
προς τα εμπρός, αντί να επιταχύνει και πάλι στην κούρσα. Πήρε τρεις βαθμούς, ανακηρύχθηκε
πρωταθλήτρια χειμώνα (κάτι σπάνιο για τη λευκή οντότητα, που το έχει κάνει μόνο
τέσσερις φορές στα τελευταία δεκαπέντε πρωταθλήματα) κι αρχίζει να σκέπτεται
την επίσκεψη στο Balaídos με μια κάπως πιο αισιόδοξη προοπτική. Για ν’ανταπεξέλθει
σε μια σημαντική πρόκληση όπως θα’ναι να ξεπεράσει αυτήν την νοκ άουτ
αναμέτρηση, τι καλύτερο απ’το να φτάσει μ’ένα χαμόγελο στο πρόσωπό, αν και
είναι μόνο ένα μικρό χαμόγελο, που δείχνει ευτυχία και κάποια αυτοπεποίθηση.
Κάποια, ναι, γιατί όχι πολύ. Τη Μάλαγα του Gato Romero την κέρδισε
με δύο γκολ από στημένες φάσεις. Ναι, τα δύο του αρχηγού. Και ναι, ένα απ’αυτά
οφσάιντ (στον Φαν Μπάστεν δεν αρέσει αυτό). Και είναι δύσκολο να πούμε ότι
άξιζε αυτή τη νίκη. Φυσικό το ότι η Μαδρίτη είχε περισσότερο τη μπάλα, δεν θα
μπορούσε να συμβεί το αντίθετο σε καμία περίπτωση, και φυσικό το ότι ήταν περισσότερο
χρόνο στο μισό του Ανδαλουσιανού γηπέδου, αλλά δεν ήταν η καλύτερη ομάδα στο
γήπεδο. Δεν είναι πάντα αυτός που κάνει κουμάντο στο σκορ ούτε κι αυτός που αγγίζει
τη μπάλα περισσότερο, αυτός που θα πρέπει να κερδίσει τους επαίνους.
Στη Μάλαγα δεν πάνε καλά τα πράγματα φέτος, ή τουλάχιστον
όχι τόσο καλά όσο κάποιοι θα μπορούσαν ν’αναμένουν στο La Rosaleda. Όταν
βρίσκονταν σε μια περισσότερο από λογική απόσταση απ’την ζώνη του υποβιβασμού, θέσεις
αυτές προς αποφυγήν ως στόχος προτεραιότητας της οντότητας, κανείς δεν ήταν
ευχαριστημένος με τη δουλειά που γίνονταν απ’τον Juande Ramos. Ακούγονταν να
συζητιέται για τη Μάλαγα, για το πόσο άσχημα πήγαινε, για το αίσθημα του λίγου που
μετέδιδαν τα παιχνίδια της και κάποιος κοιτούσε την βαθμολογία και την έβρισκε
σε μια εξαιρετικά άνετη θέση. Αλλά τίποτα, όλα ήταν θανατηφόρα. Δεν είναι ένα ρόστερ
που ονειρεύεται να παίξει στην Ευρώπη, αλλά ένα που ο νυν προπονητής και πρώην
malaguista αμυντικός έχει τώρα μια 11άδα περισσότερο από ανταγωνιστική για να
σωθεί και να απολαύσει αξιοσέβαστα. Έφυγαν άδειοι απ’το Μπερναμπέου, αλλά
πολλοί blanquiazules θα επέστρεψαν στο σπίτι χαρούμενοι.
Κάθε γρήγορος Malagueña συνδυασμός μετέδιδε μια αίσθηση του
κινδύνου που σε καμία στιγμή δεν μπορούσε να συσσωρεύσει η Μαδρίτη. Σε κάθε ενέργεια
επίθεσης των Chory Castro, Peñaranda ή Juanpi, έπρεπε να απαντά ο Keylor Navas,
ή το δοκάρι, ή κάποια θαυματουργή εμφάνιση των Sergio Ramos, Varane και Nacho.
Αν είχε χαρακτηριστεί για κάτι αυτή η ανίκητη Μαδρίτη ήταν για την αμυντική της
ασφάλεια, ειδικά σ’αυτό το ξεκίνημα του 2017, αλλά η ταχύτητα της κυκλοφορίας
της μπάλας ανάμεσα στα πόδια των παικτών της Μάλαγα την έκανε να υποφέρει σε
μεγάλο βαθμό, όπως δεν συνέβη ούτε ενάντια στην Σεβίλλη ούτε ενάντια στην
Θέλτα. Υπήρχαν στιγμές τεράστιας επιβάρυνσης, ιδίως με το σκορ στο 0-0 κι όταν η
διαφορά μειώθηκε και πάλι στο ένα. Το Μπερναμπέου γίνονταν ανυπόμονο, οι madridistas
τέντωναν και η Μάλαγα πίεζε.
Ποιος ξέρει πώς θα’χε αντιδράσει το γήπεδο αν είχε συμβεί η
ισοφάριση. Πριν να συμβεί αυτό, οι κερκίδες είχαν ήδη αποδοκιμάσει τους Κριστιάνο
και Μπενζεμά, επιπλέον και με άλλες περιπτώσεις όπου το παιχνίδι της ομάδας δεν
ικανοποιούσε τις ανάγκες του κοινού, το οποίο ικανοποιήθηκε μόνο (και πολύ) με τα
γκολ του Sergio Ramos. Ένας αρχηγός πρέπει να ασκεί καθήκοντα σε κάθε
περίπτωση, είτε είναι σε συζητήσεις με την διοίκηση, στο να δίνει το
παράδειγμα, στο να’ναι αυτός που προσπαθεί περισσότερο στο γήπεδο. Ο Ramos
κάνει πολλά πράγματα, αλλά πάνω απ’όλα, εμφανίζεται όταν το χρειάζεται
περισσότερο η ομάδα του. Αυτό που συνήθιζε να κάνει ο Κριστιάνο Ρονάλντο και που
τώρα κάνει μόνο μία φορά το μήνα, το πολύ. Το πρώτο τελείωμα με το κεφάλι δεν
μπορεί να’ναι πιο ακαδημαϊκό και να’χει μια μεγαλύτερη αισθητική. Το δεύτερο
είναι ενός παίκτη που εκτελεί τα πάντα. Τα γκολ του έχουν χρησιμεύσει σε
αμέτρητες φορές, πλέον ως αντίδοτο σε κάθε κακό της Μαδρίτης, της Real Ramos.
Αυτή τη φορά χρησιμεύουν για να ελαχιστοποιηθεί η πρώτη κρίση της εποχής
Ζιντάν.
Σε αυτή την πολύ θερμή ατμόσφαιρα, στην οποία η ανάμνηση των
40 παιχνιδιών χωρίς να χάσει, λάμπει δια της απουσίας της, ο Ζιντάν δεν θέλησε
να εκθέσει τον πιο εκτεθειμένο παίκτη του στους οπαδούς. Ξανά. Υπερασπίστηκε τον
Danilo στην συνέντευξη Τύπου, είπε ότι τον εμπιστεύονταν απόλυτα, αλλά όταν είχε
την ευκαιρία να τον βάλει βασικό λόγω της απουσίας του Carvajal, ο Γάλλος επέλεξε
να αλλάξει θέση στον Nacho, βάζοντάς τον στη δεξιά πλευρά. Κι ούτε καν με τον
τραυματισμό του Marcelo δεν επέλεξε να παίξει με τον πρώην της Πόρτο. Όχι. Έβαλε
τον Isco και πήγε δεξί μπακ χαφ τον Lucas Vázquez. Ο Danilo ήταν στον πάγκο,
μακριά απ’τις αποδοκιμασίες του κόσμου, μακριά απ’το επίκεντρο της πίεσης που
θα’χε με κάθε ενέργεια, κάθε μικρή λεπτομέρεια, όχι πολύ επιτυχημένη. Ο Ζιντάν τον
κρύβει, σαν το ασχημόπαπο, όπως έκανε μετά τον παραλογισμό της Βόλφσμπουργκ. Σα
να’ταν στο νηπιαγωγείο.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
