Του Jesús Garrido
Οι διαφορές είναι απτές
Η Μαδρίτη των 22 συνεχόμενων νικών κατέληξε να καταρρεύσει
και να χάσει όλους τους τίτλους, αλλά αυτή των 40 αήττητων αγώνων έχει τις απαραίτητες
δυνατότητες έτσι ώστε αυτό να μην συμβεί ξανά
Κάποια φορά σ’αυτήν την εφημερίδα μιλήσαμε για την
περισσότερο από εφικτή πιθανότητα να’χει ξεχάσει η Ρεάλ Μαδρίτης να χάνει.
Ειπώθηκε περισσότερο στην σκέψη υπό την έννοια ότι έπαιζε τόσο καλά, ή τουλάχιστον
τόσο αποτελεσματικά, που η ήττα έμοιαζε κάθε μέρα όλο και πιο μακριά. Ωστόσο,
το γεγονός ότι τελικά συνέβη αυτό το ακραίο, η απόσταση της προηγούμενης ήττας
κάνει να πρέπει να ξαναμάθει η Μαδρίτη πώς να χάνει και να βάζει το σκάφος εκ
νέου σε πορεία. Η Μαδρίτη είχε εγκατασταθεί σ’έναν τρόπο ζωής που δεν ήταν
απολύτως ρεαλιστικός, στον οποίο οι έπαινοι τύφλωναν τα προβλήματα και δεν
υπήρχε χώρος ούτε στη φαντασία για το σφάλμα. Ο Ζιντάν πήγε να μιλήσει στα μέσα
ενημέρωσης στο Pizjuán και στο Valdebebas και με την ίδια χειρονομία, όπως
πάντα, κι αν μέχρι στιγμής γνωρίζει πώς να διαχειριστεί την επιτυχία, τίποτα
δεν δείχνει ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί μια αναποδιά.
Και όταν λέμε τίποτα, είναι τίποτα. Κατά κάποιο τρόπο, το
καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στη Μαδρίτη είναι να τέλειωνε το σερί στο
συντομότερο δυνατόν για να μπορέσει να σκεφτεί καθαρά και ν’αντιμετωπίσει κάθε
πρόκληση, κάθε αναμέτρηση, χωρίς την υποχρέωση του να μην χάσει για την
επέκταση ενός ρεκόρ. Εφόσον τέλειωσε και οδήγησε πίσω στον δρόμο της
πραγματικότητας, η Μαδρίτη κι ο ίδιος ο Ζιντάν έχουν μια πολύ πρόσφατη ανάμνηση
ενός μαγευτικού σερί που τέλειωσε και που έφερε μαζί του τη γενική κατάρρευση
όλων αυτών που είχαν επιτευχθεί μ’αυτές τις 22 συνεχόμενες νίκες. Αυτό διδάσκει
για να μην πέσει στα ίδια λάθη και κάποιες λεπτομέρειες που εκθέτουμε στη
συνέχεια θα έπρεπε να βοηθήσουν να μην συμβεί ξανά.
Οι συνθήκες υπό τις οποίες συνέβη το φρενάρισμα του Αντσελότι
και η πρώτη ήττα του Ζιντάν σε εννέα μήνες είναι αρκετά παρόμοιες. Μάλιστα, το
παιχνίδι ήταν σχεδόν πιστό αντίγραφο. Μια αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο κορυφαίες
ομάδες, ως φιλοξενούμενος και με ανατροπή ενός γκολ του Κριστιάνο Ρονάλντο με
πέναλτι. Τότε ήταν η Βαλένθια του Nuno, η οποία δεν ήταν ακόμη ένα χάος και μπήκε
ακόμη και στο Champions League.
Αυτή τη φορά, η εκπληκτική Σεβίλλη του Sampaoli, φιλοδοξεί σοβαρά να κερδίσει
το πρωτάθλημα. Είναι αλήθεια ότι αυτή δεν ήταν ακριβώς η ημερομηνία κατά την
οποία έσπασε το σερί, γιατί λίγες ημέρες πριν η Μαδρίτη ηττήθηκε σ’έναν φιλικό
αγώνα εναντίον της Milan, αλλά φυσικά, όντας μη επίσημο δεν μετρούσε.
Εκείνη η ομάδα πριν χάσει στο Mestalla έδινε κάποια σημάδια της
κόπωσης και της κατάρρευσης που αργότερα επιβεβαιώθηκαν φτάνονταν μέχρι ν’αφήσουν
τη Μαδρίτη χωρίς τίτλους. Η αντιρρόπηση εκείνου του ρόστερ ήταν κάτι
περισσότερο από εμφανής. Το καλοκαίρι είχαν συμβεί οι αποχωρήσεις των Xabi
Alonso και Ντι Μαρία, δύο πυλώνες του Αντσελότι για να κερδίσει το δέκατο κι
αντικαταστάθηκαν απ’τους Kroos και James, παίκτες διαφορετικών προφίλ που έπρεπε
να διαδραματίσουν τον ρόλο των προκατόχων τους λόγω υποχρέωσης. Και για τρεις
μήνες, το αποτέλεσμα ήταν περισσότερο από εξαιρετικό. Τότε συνέβησαν δύο
γεγονότα, ο τραυματισμός του Modric και η πτώση της φόρμας του Kroos, που δεν μπόρεσαν
να επιλυθούν σε καμία στιγμή. Ο Αντσελότι δεν βρήκε τρόπο να τετραγωνίσει εκ
νέου τον κύκλο ούτε να αποφευχθεί η απόλυτη εξάρτηση απ’τον Cristiano,
συγγραφέα 61 γκολ σε 54 επίσημους αγώνες.
Η ψυχολογική κατάσταση λόγω της ήττας ενάντια στη Βαλένθια
επιβεβαιώθηκε στη μεταγενέστερη διπλή αναμέτρηση στο κύπελλο εναντίον της Ατλέτικο.
Τρεις μέρες μετά την πρώτη, ήρθε η δεύτερη. Ένα τελεσίδικο 2-0 μιας μεγάλης Atleti
απέναντι σε μια ομάδα που είχε ήδη αρχίσει ν’αποδεικνύεται χωρίς ψυχή, την
οποία δεν ανέκτησε ποτέ ανά πάσα στιγμή. Από τότε, κάθε σημαντικό ματς σήμαινε
ένα βασανιστήριο. Η Μαδρίτη έχασε διαδοχικά, εντός έδρας 3-4 απ’την Schalke 04
(προκρίθηκε για τους 8 του Champions League, ναι, αλλά με μια αξιοθρήνητη εικόνα), υπέστη μια
απαράμιλλη ντροπή στο ντέρμπι του 4-0, έχασε 1-0 στο San Mames και 2-1 στο Καμπ
Νόου. Εκείνο τον καιρό, τραυματίστηκαν επίσης οι Ramos και James. Όλα μέσα σε
δυόμισι μήνες. Απ’το να’χει μισό πρωτάθλημα στην τσέπη, αποκλείστηκε στο Copa
και βρέθηκε επτά βαθμούς μακριά απ’τον πρώτο.
Ο λόγος για αυτή την πτώση είναι σαφής: δεν υπήρχαν επιλογές
για να αντικατασταθούν οι βασικοί. Η φυσική αντικατάσταση για τον Kroos ήταν ο Illarramendi,
τον οποίο ο Αντσελότι δεν θεωρούσε καλό και έτσι πήρε τον χειμώνα τον Lucas
Silva (τον θυμάστε; προπονείται κάθε μέρα στο Valdebebas, χωρίς να’ναι
δηλωμένος). Για τη θέση του εσωτερικού, δηλαδή αυτή που άφησε κενή ο James (17 γκολ και 18 ασίστ εκείνη την σεζόν) κι ο Modric (πραγματική μηχανή της ομάδας) με τους τραυματισμούς τους, ο Khedira παραμερίστηκε επειδή δεν επρόκειτο ν’ανανεώσει
κι εκτός απ’τον Isco, δεν υπήρχε πολύ περισσότερη επιλογή. Ως εκ τούτου ο Αντσελότι
επινόησε τον Ramos για να παίξει εκεί και το αποτέλεσμά του ήταν... αντιφατικό.
Έπαιξε πολύ καλά εναντίον της Ατλέτικο στο Champions League, αλλά δεν ανταποκρίθηκε εξίσου εναντίον
της Γιουβέντους στα ημιτελικά.
Καθώς άρχισαν να στραβώνουν τα πράγματα, δημιουργήθηκε πολύς
θόρυβος γύρω απ’την ομάδα. Ο κύριος στοχοποιημένος, όπως αναμένονταν, ήταν ο Ίκερ
Κασίγιας. Ο αρχηγός ζούσε, χωρίς να το γνωρίζει, τους τελευταίους μήνες του ως madridista
και σ’όλες σχεδόν τις συνεντεύξεις Τύπου που έπρεπε να δώσει μέχρι το τέλος της
σεζόν, ο Ancelotti έπρεπε ν’ασχοληθεί με το αν θα συνέχιζε ο βασικός τερματοφύλακας
του... μέχρι που οι ερωτήσεις σχετικά με την παραμονή απευθύνθηκαν στον ίδιο. Ο
Florentino άρχισε να κινεί τα νήματά του πολύ σύντομα, όταν διαισθάνονταν πλέον
ότι δεν επρόκειτο να υπάρξει τίποτα να βάλει στο στόμα. Ήρθε σε επαφή με τον
Μπενίτεθ, ακόμη και πριν απ’τον αποκλεισμό εναντίον της Γιουβέντους και προετοίμασε
την ομιλία του για να διώξει τον άνθρωπο που του έδωσε το Δέκατο και τον οποίον
λάτρευαν τ’αποδυτήρια.
Γιατί ο Ζιντάν δεν θα’πρεπε ν’ανησυχεί πάρα πολύ ότι θα
συμβεί και πάλι στην ομάδα του; Επειδή κανένας απ’αυτούς τους λόγους δεν
φαίνεται να ισχύει στην τωρινή κατάστασή του. Η Μαδρίτη έχασε στο Mestalla και
συνέχισε να πέφτει, επειδή είχε ήδη δείξει μια πτώση στο τέλος του 2014 που γλίτωσε
όπως μπορούσε, ενώ αυτή τη φορά, το ρόστερ φαίνονταν στην καλύτερη στιγμή του
όταν έχασε και, μάλιστα, έδωσε μια συγκλονιστική εικόνα στο Pizjuán. Δηλαδή, αν
δεν έχουν επηρεαστεί ψυχολογικά πολύ οι παίκτες, δεν υπάρχουν σημάδια
εξάντλησης.
Επιπλέον, η Μαδρίτη έχει ήδη υποστεί τη μάστιγα των
τραυματισμών. Έχει χάσει σταδιακά μέχρι στιγμής τη φετινή σεζόν τους Κριστιάνο,
Πέπε, Navas, Μπενζεμά, Ράμος, Μαρσέλο, James, Isco, Casemiro, Kovacic, Modric,
Bale, Morata και Lucas. Και δεν έχει υποφέρει καθόλου. Αντιθέτως, στην
πραγματικότητα. Οι απουσίες έχουν ενισχύσει την ομάδα, έχουν κάνει όλους τους παίκτες
ν’αισθάνονται συμμέτοχοι και να βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδό τους. Ο Ζιντάν
έχει τουλάχιστον δύο παίκτες της απόλυτης εμπιστοσύνης του για κάθε μία απ’τις
έντεκα θέσεις του γηπέδου κι όποιος κι αν παίζει, η συνολική ποιότητα διατηρείται.
Απ’την άλλη πλευρά, δεν είναι πλέον αισθητή αυτή η ανάγκη να εμφανίζεται πάντα
ο Κριστιάνο για να επιλύει, καθώς όλο το ρόστερ, εκτός απ’τον Coentrao, έχει σκοράρει.
Το γκολ είναι πολύ μοιρασμένο, δεν πέφτει ειδικά πάνω σ’έναν ή δύο παίκτες
αποκλειστικά.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
