Του Jesús Garrido
Ο Ράμος, αυτογκόλ, κι ο Γιόβετιτς ανέτρεψαν τον Κριστιάνο
Ο Ράμος, αυτογκόλ, κι ο Γιόβετιτς ανέτρεψαν τον Κριστιάνο
Ο πρωτοπόρος εξέπληξε με την άμυνα των τριών και δεν επέτρεψε τίποτα στον φιλόδοξο μέχρι που σ’ένα τέλος με μάγια, οι hispalenses ανέτρεψαν το γκολ του Κριστιάνο μ’ενα αυτογκόλ του Ramos κι άλλο ένα του Γιόβετιτς
Εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο δεν πιστεύουν στη μοίρα, κάτι που φαίνεται λογικό, δεδομένου ότι είναι αναπάντεχο να μην μπορείς να ελέγξεις τη ζωή σου, παρά μόνο τα πάντα που έρχονται δεδομένα. Αλλά γεγονότα όπως το γκολ του Sergio Ramos αυτή την Κυριακή κάνουν να επανεξετάσουμε αυτή την αλήθεια. Τι τρόπος να τελειώσει μια δύσκολη εβδομάδα για τον Camero. Όλοι οι οπαδοί στους οποίους ανήκει τον μισούν, ο σύλλογος στον οποίο γεννήθηκε ως ποδοσφαιριστής τον καταγγέλλει, και κλείνει το φαύλο κύκλο μ’ένα αυτογκόλ που εκτροχιάζει ένα εμπορικό τρένο που κινούνταν σε πλήρη ταχύτητα, σταθερό και σχίζοντας τον άνεμο. Η Μαδρίτη εν τέλει έχασε, εννέα μήνες μετά την τελευταία φορά. Όπως κάθε γέννηση χωρίς επισκληρίδιο, πόνεσε. Αλλά το ισπανικό ποδόσφαιρο γιορτάζει τη γέννηση ενός νέου πραγματικού υποψηφίου για να κερδίσει αυτό το πρωτάθλημα: την Sevilla FC.
Στις αρχές της σεζόν, ακόμα κι όταν έγινε η μεταγραφή του, η άφιξη του Sampaoli στον πάγκο της Σεβίλλης αντιμετωπίστηκε με μεγάλο σκεπτικισμό. Πώς θα ταίριαζε καλά σε μια ομάδα της οποίας τα χαρακτηριστικά είναι αντίθετα μ’αυτά που έρχεται να προτείνει; Μισή σεζόν αργότερα, η Σεβίλλη είναι δεύτερη ένα βαθμό πίσω απ’τον πρώτο, η μόνη που έχει μπορέσει να τον κερδίσει όλο αυτό το διάστημα. Και είναι αξιόπιστη. Αυτό είναι το καλύτερο αυτής της Σεβίλλης, ότι είναι αξιόπιστη. Το βλέπεις και πιστεύεις ότι μπορεί να νικήσει τη Μαδρίτη, ότι μπορεί να παλεύει μέχρι το τέλος για τον τίτλο, ότι μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί που την αφήνουν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η δεξιοτεχνία που θέλει να εφαρμόσει το δίδυμο Sampaoli-Lillo ενώνεται στο «λένε ότι ποτέ δεν τα παρατά» και δημιουργούν έναν πιο ισχυρό μεταλλαγμένο απ’τους υπόλοιπους θνητούς. Επειδή η Σεβίλλη, παρά τα όσα λέει η βαθμολογία, παραμένει μέρος των γήινων. Αυτή είναι η αξία της.
Κέρδισε την πιο συμπαγή Μαδρίτη των τελευταίων χρόνων, ακριβώς επειδή ήξερε να την αποσυνθέσει. Το έκανε έγκαιρα, έτρεχαν τα λεπτά και δεν είχαμε σημειώσει στο βιβλίο περισσότερες από μία ευκαιρίες, κι από πάνω του Ben Yedder, αυτού που φαίνονταν να χρησιμεύει λιγότερο σ’αυτό που έκανε η Σεβίλλη (κάτι μόνο φαινομενικά, φυσικά). Ο Sampaoli κοίταξε στον πάγκο και είδε ότι εκεί υπήρχαν πολλές επιλογές. Επέλεξε αυτήν που του βγήκε: τον Sarabia για ν’αγγίξει τη μπάλα όπως οι άγγελοι, και τον Γιόβετιτς για να συνεχίσει να επεκτείνει μια θαυματουργή προσγείωση στο Pizjuán. Ο ένας την έστειλε στο κεφάλι του Ramos για να σκοράρει στο τέρμα που δεν έπρεπε, ο άλλος έκανε ένα σουτ χωρίς πολλή δύναμη ή τοποθέτηση, αλλά βρήκε έναν τερματοφύλακα που κάλυπτε μόνο ένα δοκάρι και ξέχασε το υπόλοιπο. Οι αλλαγές γκρέμισαν τον λευκό τοίχο, το οποίο δεν μπορούσε το συναρπαστικό παιχνίδι (ένα ακόμη) του Steven N'Zonzi.
Και η Μαδρίτη ήταν τόσο συμπαγής με μια άμυνα που δεν είχε φανεί ποτέ απ’την αρχή. Πάνε κάτι λιγότερο από 17 έτη που ο Del Bosque έσπασε τα συστήματα του madridismo βάζοντας στο κέντρο της άμυνας τους Ιβάν Κάμπο, Helguera και Karanka για να καλύψει τις απουσίες, λόγω τραυματισμού, των Hierro και Sanchis. Και μ’αυτούς κέρδισε ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο που ούτε καν προοιωνίζονταν στον ορίζοντα. Αυτή η Μαδρίτη έχει παίκτες για να το παίξει αυτό. Η Γιουβέντους παίζει έτσι γιατί έχει τους παίκτες γι’αυτό, και το εκμεταλλεύεται τέλεια. Carvajal και Μαρσέλο είναι μπακ με ευρύ επιθετικό προσανατολισμό και οι Nacho, Varane και Ramos είναι υπεραρκετοί για την άμυνα και την οργάνωση της επίθεσης σε στατική φάση. Το ότι χρησιμοποιείται λίγο είναι περιστασιακό, διότι, όπως έχει αποδειχθεί, μπορεί να λειτουργήσει και, μάλιστα, λειτούργησε.
Αυτή η τακτική διάταξη θα’πρεπε, θεωρητικά, να προσθέσει μια παραπάνω ταχύτητα στην κατασκευή της επίθεσης της Μαδρίτης, καθώς πρόσθετε δύο παίκτες στη μεσαία γραμμή δύο επιπλέον που προσελκύουν τη μπάλα και ξέρουν τι να κάνουν μ’αυτήν, αλλά αντ'αυτού, αυτό που επετεύχθη ήταν σχεδόν το αντίθετο αποτέλεσμα, όχι ωστόσο αρνητικό: η Μαδρίτη ήταν ένας τοίχος. Μέχρι εκείνα τα sevillista μάγια των τελευταίων επτά λεπτών, δεν υπήρξε ούτε ο παραμικρός πραγματικός κίνδυνος για τον Navas. Και δεν υπήρχε καν η εντύπωση ότι θα μπορούσε να φτάσει σε κάποια στιγμή αυτή η κατάσταση.
Αυτό που κατάφερε η Σεβίλλη, κάτι όχι απλό, είναι να κλέψει την πρωτοβουλία απ’το παιχνίδι της Μαδρίτης. Μέσω της μπάλας, αυτή η Σεβίλλη αισθάνεται όλο και πιο άνετα χωρίς να’χει σημασία το μέγεθος του αντιπάλου που έχει μπροστά. Τη νοιάζει τόσο όσο νοιάζει τον N'Zonzi, ότι καλείται να’ναι, ίσως, η πιο ακριβή πώληση στην Hispalense ιστορία. Τι παίζει ο N'Zonzi; Στη θεωρία αμυντικός χαφ. Σχηματίζει ένα διπλό «6» με τον Iborra. Άλλο πράγμα είναι στην πράξη. Δεν υπάρχει ένα σημείο στο γήπεδο όπου δεν αποδεικνύεται να’χει επιρροή η συμμετοχή του, είτε είναι με τέλειες αμυντικές καλύψεις, είτε με συμμετοχή ακριβείας στην ανάπτυξη ή στην εμβάθυνση μέχρι την αντίπαλη περιοχή σα να’χε το «10» στην πλάτη του.
N'Zonzi και Sampaoli διάβασαν ότι η Μαδρίτη επρόκειτο να υποφέρει περισσότερο απ’την αριστερή πλευρά της κι έκαναν από’κει την επίθεσή τους. Απ’τον διάδρομο του «11» εμφανίζονταν μέχρι και τέσσερις παίκτες της Sevilla, δηλαδή ο Vitolo, εξτρέμ θέσης, ο Vázquez, ο N'Zonzi κι ο Escudero, όταν δεν διέρρεε επίσης από’κεί ο Samir Nasri κι έβγαινε στην πλευρά ο Ben Yedder. Αυτή η πλευρά, καλυμμένη απ’τους Carvajal και Varane, ήταν ασθενέστερη απ’αυτή που κάλυπταν οι Nacho και Marcelo για έναν λόγο: ο Nacho είναι, αυτή τη στιγμή, ο πιο αξιόπιστος αμυντικός της Μαδρίτης. Κι ωστόσο, ούτε απ’τη μια πλευρά ούτε απ’την άλλη δεν έβρισκαν ρωγμές. Πριν καν μπορέσουν να τις ψάξουν εμφανίζονταν τα μακριά πόδια του Casemiro για να κόψουν.
Όλα αυτά είναι πολύ καλά, η Μαδρίτη δεν έδινε ευκαιρίες στον αντίπαλο. Αλλά τι έκανε στην άλλη περιοχή; Μάλλον, επίσης, λίγα. Το ματς ήταν στο κέντρο και παίχτηκε εκεί. Ο Cristiano είχε μια ξεκάθαρη ευκαιρία στο πρώτο μέρος χάρη σε μια πάσα του Μπενζεμά, αλλά δεν άγγιξε καλά τη μπάλα και το σουτ του πήγε μακριά και ήταν μαλακό. Στη συνέχεια, ο Μπενζεμά όρμησε σ’ένα ριμπάουντ στην sevillista περιοχή και με πάρα πολύ ορμή. Οι εμφανίσεις του Μαρσέλο και του Carvajal ήταν οι πιο επικίνδυνες. Και ήταν το «2», που κέρδισε το πέναλτι. Ο Ρίκο είπε ότι δεν ήταν, αλλά τον γκρέμισε ξεκάθαρα. Ο Vitolo παραδέχθηκε στη συνέχεια ότι προσπάθησε να ενοχλήσει τον Cristiano στην εκτέλεση και δεν τα κατάφερε, επειδή ο Πορτογάλος την κάρφωσε στην δεξιά βάση του τέρματος του Ρίκο, ακριβώς στο αντίθετο μέρος απ’αυτό που έπεσε ο νεαρός τερματοφύλακας.
Ο Marcelo φάνηκε επίσης ειλικρινής στο τέλος της αναμέτρησης: «Χαλαρώσαμε μετά το γκολ». Τόση ειλικρίνεια του τι συνέβη. Δεν υπήρξε μία χαλάρωση όπως τέτοια της Μαδρίτης, τουλάχιστον όχι προφανής. Με τον Kovacic στο γήπεδο στην θέση ενός κουρασμένου (κι εξαιρετικού) Kroos, η Μαδρίτη έψαξε μεγαλύτερη συνοχή στη μέση, περισσότερη δουλειά και συνέχισε κλείνοντας τις διόδους και το τέρμα της. Φυσικά δεν μπορείς ν’αμυνθείς όταν ένας απ’τους δικούς σου, σου βάζει γκολ. Το έκανε ο Danilo πριν τρεις μέρες, το επανέλαβε ο Ramos. Ήταν το κίνητρο που χρειάζονταν το Pizjuán για να συνοδεύσει τα παιδιά του για το δεύτερο. Η Σεβίλλη μπορούσε να συμβιβαστεί με το να πάρει έναν βαθμό απ’τον πρώτο, στο 85'. Αλλά ήθελε περισσότερα. Ήθελε να κερδίσει τον αγώνα κι ο Γιόβετιτς επίσης. Θέλουν επειδή ο στόχος τους είναι μεγαλύτερος απ’αυτή την αναμέτρηση: είναι το πρωτάθλημα. Και μπορούν, φυσικά μπορούν.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
