Ατλέτικο και Μαδρίτη ήρθαν ισόπαλες 2-2 στο πρώτο παιχνίδι
μεταξύ τους στο νέο atlético στάδιο, πριν από 49 χρόνια
Στην Ατλέτικο έρχονταν μικρό το παλιό και προσφιλές Metropolitano,
αν κι έφτασε να’χει μια χωρητικότητα 50.000 θεατών, έτσι ώστε, όπως οι βόρειοι
γείτονές της στην πρωτεύουσα λίγα χρόνια πριν, αποφάσισε να μετακομίσει. Το rojiblanco
club βρήκε κατάλυμα στα νότια της πόλης, στις όχθες του ποταμού Manzanares,
αυτόν τον μαθητευόμενο Ποταμό, όπως τον καθόρισε ο μεγάλος Francisco de Quevedo
y Villegas.
Η μετακόμιση δεν ήταν εύκολη. Ο σύλλογος έπρεπε να εκδώσει
ομόλογα -κοινή πρακτική στην εποχή- που, εκ των πραγμάτων, σήμαινε ότι ήταν τα
ίδια τα μέλη του συλλόγου αυτοί που μόλις είχαν αναλάβει την κατασκευή του νέου
καταλύματος, το οποίο βαπτίσθηκε Estadio del Manzanares. Οι εργασίες άρχισαν το
1959, και το 1966 το νέο γήπεδο, όλο με καθίσματα -μια πολυτέλεια που κανείς
άλλος δεν απολάμβανε στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο- εγκαινιάστηκε με έναν αγώνα
μεταξύ της Ατλέτικο Μαδρίτης και της Βαλένθια. Το αποτέλεσμα, 1-1, κι ένα νεύμα
στην ιστορία: το πρώτο γκολ στο νέο atlético γήπεδο έφερε τη σφραγίδα του Λουίς
Αραγονές, σύνθημα του rojiblanco αισθήματος.
Μονομαχία πρωταθλητών
Η Ατλέτικο υπερασπίζονταν στο νέο σπίτι της τον τίτλο της ως
πρωταθλήτρια τη σεζόν 1965-1966, που κατέκτησε με διαφορά ενός βαθμού απ’την
Ρεάλ Μαδρίτης. Οι blancos, απ’τη μεριά τους, έβγαλαν την κακή γεύση απ’το στόμα
-και κάτι περισσότερο- με την κατάκτηση του έκτου Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Ήταν το
τέλος της Μαδρίτης Ye-ye, με μια 11άδα αποτελούμενη εξ ολοκλήρου από Ισπανούς
παίκτες, στην οποία νίκησαν την Παρτιζάν Βελιγραδίου στο Heysel χάρη στα γκολ των
Amancio και Serena.
Αλλά στην επόμενη σεζόν, της πρεμιέρας του Calderón, η Ρεάλ
Μαδρίτης κατάφερε να αντιστρέψει την κατάσταση. Ανέκτησε το θρόνο ενός πρωταθλήματος
που κρατούσε ήδη και με τα δύο χέρια όταν επισκέφθηκε την Atleti, την 29η
αγωνιστική μιας διοργάνωσης με 30. Ήταν η 16η Απριλίου του 1967 και
για την Atleti, τέταρτη, διακυβεύονταν η υπεράσπιση του ολοκαίνουργιου σπιτιού
της.
Οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν πολύ σύντομα, μέσω του Cardona (8ο
λεπτό), αλλά Grosso και Veloso ανέτρεψαν αυτό το αρχικό γκολ. Μέχρι που, τρία
λεπτά πριν το τέλος, ένας τοπικός μύθος, ο Adelardo, έκανε το τελικό 2-2.
Από τότε, έχουν περάσει 49 χρόνια. Ατλέτικο και Ρεάλ
Μαδρίτης έχουν παίξει αμέτρητα ντέρμπι στο Calderón. Δίπλα στον «μαθητευόμενο ποταμό»,
οι δύο μεγάλες Μαδριλένικες ομάδες έχουν γράψει μεγάλο μέρος της κοινής ζωής τους.
Μεγάλο μέρος της ιστορίας του ισπανικού ποδοσφαίρου, στην πραγματικότητα. Ένα
κεφάλαιο που κλείνει σε μόλις 48 ώρες, και πάλι με θέα την Caldera ως πολυτελές
σκηνικό.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
