Του Enrique Ortego
Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που ανοίγει και πάλι
το δίλημμα του ποια θα πρέπει να’ναι η τακτική εικόνα της Ρεάλ Μαδρίτης. Πέρα
απ’την αριθμητική των συστημάτων, πρόκειται για την εξεύρεση της κατάληψης των
πιο ιδανικών χώρων. Που στήνεται. Που πιέζει. Πού αρχίζει η έξοδος του παιχνιδιού.
Ο Ζιντάν υπερασπίζεται σθεναρά το 4-3-3 απλά επειδή σ’αυτό
το μοτίβο ταιριάζει το BBC. Αρχίζει την οικοδόμηση της 11άδας με τους τρεις επιθετικούς.
Από’κει προς τα πίσω. Η πρακτική δείχνει όλο και πιο συχνά ό, τι με την παρουσία
ενός τέταρτου μέσου, η ομάδα φαίνεται να’χει μεγαλύτερη ισορροπία και
φερεγγυότητα την ώρα της πίεσης και της άμυνας χωρίς να βλέπει να μεταβάλλεται
αρνητικά η επιθετική της δυναμική.
Επιστρέφει, και πάλι, η συζήτηση μετά το αξιοσημείωτο παιχνίδι
του Calderón, όπου από μια μεγάλη αμυντική αυστηρότητα, το σύνολο ανέπτυξε ένα
εξαιρετικό παιχνίδι αντεπίθεσης, όχι απαλλαγμένο από μεγάλες κυκλοφορίες της
μπάλας κι ως εκ τούτου κατοχής, για να ελέγξει και να καταστρέψει τον εχθρό.
Τα πάντα περιστρέφονται, τώρα, γύρω απ’τη μορφή του Μπενζεμά.
Είναι ο στοχοποιημένος από εκείνους που προτιμούν τον Isco ή τον Lucas Vázquez.
Τίποτα που μπορεί να επηρεάσει μια πιθανή απουσία του Cristiano και του Bale,
ενώ δεν είναι τραυματίες, έχει υπαινιγμό πραγματικότητας. Είναι άθικτοι κι
απαραίτητοι.
Ως εκ τούτου, αναντικατάστατοι. Ο Μπενζεμά είναι επίσης,
τουλάχιστον για τον Ζιντάν ο οποίος, μέχρι να αποδείξει το αντίθετο, είναι αυτός
που κάνει κουμάντο και συνθέτει το παζλ των 11άδων. Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε
ότι για να κάνει αυτήν την διάταξη (4-2-3-1 στην επίθεση, 4-4-2 στην άμυνα), που
φαίνεται να συνδυάζεται όπως το δαχτυλίδι στο δάχτυλο, στο στυλ παιχνιδιού της
ομάδας, έπρεπε να λείψουν οι Casemiro, Kroos, Μπενζεμά και Morata. Μ’αυτούς καλά, δεν θα’χε φθάσει ποτέ σ’αυτήν την παραλλαγή.
Σ’ένα ευέλικτο ρόστερ που σπαταλά τόση πολύ ποιότητα μεταξύ
των θεωρητικών αναπληρωματικών (Isco, James, Lucas, Asensio, Morata, Kovacic...)
παρουσιάζονται άλλες εναλλακτικές τακτικές και διαμόρφωσης μιας 11άδας
ισορροπημένης, έτσι ώστε η υπεράσπιση με διάταγμα της μορφής του BBC μπορεί να κοστίσει
και περισσότερο εάν οποιοδήποτε απ’τα συστατικά του δεν καταλήγει να
φορμαριστεί.
Κανένα από αυτά τα επιχειρήματα δεν φαίνεται να εντυπωσιάζει
τον τεχνικό. Δεν φαίνεται να’ναι ένα αμφισβητήσιμο ζήτημα για τον Zidane που,
απ’την άλλη πλευρά, έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται τέλεια στις συνθήκες
που παραμονεύουν στην πορεία. Μόνο τότε αλλάζει. Λόγω αναγκαιότητας.
Είναι όταν, βάζει έναν ακόμα πλέιμεικερ, τοποθετεί τον CR7
φορ, όπου θα καταλήξει να παίζει όπως και να’χει κι όχι σε πολύ καιρό, και τον Bale
στ’αριστερά όπου θα πρέπει να παίζει πάντα, επειδή είναι η φυσική του πλευρά και
είναι όπου τα κάνει όλα πιο εύκολα. Μέχρι να βγει απ’την πλευρά.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
