Του Jesús Garrido
Τρεισήμισι χρόνια χωρίς μια λευκή νίκη στο πρωτάθλημα
Ναι, η Ρεάλ Μαδρίτης έχει κερδίσει δύο ευρωπαϊκά Κύπελλα απ’την
Ατλέτικο, αλλά απ’τον Απρίλιο του 2013 δεν έχει κερδίσει ένα ντέρμπι στο
πρωτάθλημα, κάτι που τότε, σε πλήρες σερί 14 ετών χωρίς ήττα, φαινόταν αδύνατο
Αν διαβάζετε τώρα ότι η Ρεάλ Μαδρίτης έχει να κερδίσει ένα
ντέρμπι τρεισήμισι χρόνια, αρχικά φαίνεται ένα ψέμα. Αναγνωρίζουμε ότι δεν
είναι απολύτως ακριβές: η Μαδρίτη, σ’αυτό το διάστημα, έχει κερδίσει δύο τελικούς
Champions League απ’την Ατλέτικο, οπότε ναι, κάποιο ντέρμπι έχει πάρει. Ως εκ
τούτου διευκρινίζουμε: δεν έχει κερδίσει έναν αγώνα απ’τον μέγιστο αντίπαλό της
στο πρωτάθλημα απ’τον Απρίλιο του 2013. Ακούγεται ηχηρό, αλλά έτσι είναι. Αυτό
έχει γράψει η πιο πρόσφατη ιστορία της κλασικής αναμέτρησης της ισπανικής
πρωτεύουσας. Έχει περάσει από ένα σχεδόν παράλογο, και χωρίς αίσθημα, ντέρμπι
που το κέρδιζαν πάντα οι ίδιοι, σε μια ισορροπία που στην πραγματικότητα είναι εμφανής
μόνο στις άλλες διοργανώσεις, καθώς σ’αυτήν της τακτικότητας, ο ισχυρός είναι ο
νότιος γείτονάς της Μαδρίτης.
Κατά τη διάρκεια της περιόδου που έχει περάσει από εκείνη τη
λευκή νίκη στο Calderón μέχρι σήμερα, η Μαδρίτη έχει κερδίσει, όπως λέμε, δύο
ευρωπαϊκά Κύπελλα, αλλά είχε τέσσερις προπονητές κι έχει αλλάξει σημαντικά τη
σύνθεση του ρόστερ της, κάτι που ισχύει επίσης για την Atleti, η οποία έχει πάρει
επιπλέον ένα κύπελλο κι ένα πρωτάθλημα, κάτι που εκείνη την εποχή, με τη Liga εκείνης
της σεζόν να τελειώνει και να ταξιδεύει προς την Βαρκελώνη, ήταν αδιανόητο. Οι
δύο ομάδες έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό, αλλά στον rojiblanco πάγκο συνεχίζει
ο Diego Pablo Simeone, ο οποίος σ’εκείνη την αναμέτρηση δεν είχε βρει ακόμη τον
τρόπο να κερδίσει την αιώνια αντίπαλο, η οποία μετρούσε τότε συνολικά
δεκατέσσερα χρόνια χωρίς να χάσει ένα ντέρμπι.
Υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες που πρέπει να προσεχθούν σ’αυτό
το παιχνίδι, που ήταν ένα ακόμα ντέρμπι, ένα απ’τα πολλά που κέρδιζε η Μαδρίτη
λόγω της αδράνειας της σχεδόν μιάμισης δεκαετίας σταθερών νικών εναντίον της
τοπικής αντιπάλου. Για παράδειγμα, αυτό ήταν το τελευταίο ντέρμπι πρωταθλήματος
με προπονητή τον Ζοζέ Μουρίνιο ως merengue, ένα ακόμα που κέρδισε, αλλά αυτή τη
φορά χωρίς να παίξει καλά. Ήταν επίσης μια παράδοση εκείνο του να παίζει άσχημα
η Μαδρίτη, ειδικά στο Καλντερόν, αλλά να παίρνει τους τρεις βαθμούς εξίσου με
την παραδοσιακή γροθιά της, που γινόταν εμφανής περισσότερο από ποτέ εναντίον της
Atleti. Ήταν επίσης η εποχή που δεν πήγαινε στις συνεντεύξεις Τύπου για να
μιλήσει, αλλά έστελνε τον βοηθό του, Aitor Karanka. Εκείνη την ημέρα, ο Βάσκος
τόνισε μια πραγματικότητα που μέχρι τότε ήταν κάτι τεράστια ξεκάθαρο: «Είναι ένα
ντέρμπι και δεν μας έχουν κερδίσει εδώ και πολύ καιρό», είπε στην συνέντευξη
τύπου μετά το ματς.
Ως αγώνας πρωταθλήματος, η σημαντικότητα που είχε ήταν μικρότερη,
στην πραγματικότητα δεν διακυβεύονταν πολλά. Η Μαδρίτη θα μπορούσε να θέσει σε
κίνδυνο τη δεύτερη θέση, αλλά η Barça ήταν τόσο μακριά που δεν υπήρχε συγκίνηση.
Αυτός ο αγώνας ήρθε ανάμεσα στα ημιτελικά του Champions League μεταξύ της
Μπορούσια Ντόρτμουντ και της Ρεάλ Μαδρίτης, μόλις τρεις ημέρες αφότου ο
Lewandowski έκανε τον Μουρίνιο να χάσει σχεδόν όλη την πίστωση που του έμενε, μ’ένα
4-1 που μια εβδομάδα αργότερα, δεν ήταν δυνατό ν’ανατραπεί. Ως εκ τούτου,
εκείνη την ημέρα, στο σπίτι της Atleti, ο Πορτογάλος έβαλε τους αναπληρωματικούς.
Ο Cristiano ήταν πληγωμένος, όπως κι ο Ramos, και ούτε καν κλήθηκαν. Η 11άδα
της Μαδρίτης, μάλιστα, ακούγεται πολύ παράξενη: Diego Lopez, Essien, Albiol,
Carvalho, Nacho, Pepe, Khedira, Kaká, Di María, Morata και Benzema. Ο Essien μπακ,
ο Nacho όντας ένα παιδί παίζοντας ως μπακ, ο Πέπε στη μεσαία γραμμή κι ο Morata
βασικός. Έπαιξε μέχρι κι ο Κακά.
Ο Cholo έπαιξε με
ό, τι είχε: Courtois, Juanfran, Godín, Miranda, Filipe, Mario Suárez, Gabi, Koke,
Raúl García, Falcao και
Diego Costa. Για πολλοστή φορά, η Ατλέτικο προηγήθηκε. Σκόραρε ο Falcao μετά
από ένα σοβαρό λάθος σε μαρκάρισμα της Μαδρίτης, αλλά γρήγορα οι λευκοί ισοφάρισαν
μ’ένα αυτογκόλ του Juanfran, το μεγαλύτερο λάθος του εναντίον της Μαδρίτης
μέχρι τον τελικό του Μιλάνου. Μετά από μια σειρά σταθερών colchoneras ευκαιριών,
ο Μπενζεμά επέτρεψε στον Ντι Μαρία να πετύχει το τελικό 1-2 που κατέστρεψε τις
εορταστικές εκδηλώσεις για την 110η επέτειο της Atleti. Η ίδια παλιά
ιστορία, για εκείνη την εποχή, φυσικά. Δεν έχει καμία σχέση με τα σημερινά
ντέρμπι.
Ο Simeone δεν ένιωσε ποτέ κατώτερος της Μαδρίτης. Δεν το
έκανε ως παίκτης, καθώς κέρδισε λίγα στο χόρτο, δεν ήθελε να το κάνει ούτε στον
πάγκο. Στην αίθουσα Τύπου, αφού πέρασε από εκεί ο Karanka, ο Cholo έστειλε ένα
μήνυμα που ακουγόταν σαν αστείο, αλλά που ο χρόνος μετέτρεψε σε αλήθεια, σε μια
κατάρα για τον madridismo. «Έχουμε την ευκαιρία να νικήσουμε τη Ρεάλ Μαδρίτης
στον τελικό του κυπέλλου, ή την επόμενη σεζόν ή την άλλη», είπε ο Αργεντινός.
Έχει χάσει, ναι, αλλά κοιτάει μπροστά, και η νίκη θα έρθει. Και ήρθε στο
επόμενο, σ’εκείνον τον τελικό Κυπέλλου. Λόγω εκείνου του αγώνα στο Μπερναμπέου,
ο Μιράντα θα’χει πάντα μια μικρή θέση στην καρδιά όλων των atlético. Χθες είπε:
«Πριν καιρό ήταν καλύτεροι, αλλά σήμερα ανταγωνιζόμαστε στο επίπεδό τους», πολύ
αλήθεια.
Ο Μουρίνιο ήταν ο τελευταίος που κέρδισε ένα ντέρμπι πρωταθλήματος
επί της Ατλέτικο. Τι πράγματα έχει το ποδόσφαιρο, καθώς ήταν επίσης ο πρώτος που
έχασε εναντίον της Ατλέτικο από τότε που για την Ατλέτικο έπαιζε ο Hasselbaink.
Απ’αυτό το παιχνίδι έχουν παιχτεί 17 ντέρμπι, μια μεγάλη ποσότητα λόγω των
φορών που βρέθηκαν σε όλες τις διοργανώσεις. Επτά έχει κερδίσει η Ατλέτικο (δύο
τίτλοι κι ένα αξέχαστο 4-0), πέντε η Ρεάλ Μαδρίτης (μετρώντας τον τελικό του φετινού
Champions League, αν και το παιχνίδι έληξε ισόπαλο) κι έχουν υπάρξει άλλες πέντε
ισοπαλίες. Ούτε ο Αντσελότι, ούτε ο Μπενίτεθ ούτε ο Ζιντάν. Κανένας δεν έχει
κερδίσει την Ατλέτικο στο πρωτάθλημα. Μπορεί ν’αλλάξει τη δυναμική ο Γάλλος;
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
