Του Pedro Gómez Piqueras
Τις τελευταίες ώρες η Μαδρίτη έχει χάσει έναν απ’τους πιο
σημαντικούς παίκτες. Τον Kroos. Σ’αυτό το επάγγελμα, αργότερα ή νωρίτερα, τραυματίζονται
όλοι
Σε εποχές σιδηρούν λοχίων και τεχνολογικών πορισμάτων διαπιστώνουμε
πώς ο ποδοσφαιριστής, πιεσμένος στο έπακρο, εξακολουθεί να τραυματίζεται. Μέχρι
στιγμής φέτος, και στις περισσότερες ομάδες, είναι αρκετοί οι σημαντικοί παίκτες
που έχουν αναγκαστεί να πουν «αρκετά» λόγω κάποιου τύπου ενόχλησης ή σωματικού
τραυματισμού. Χωρίς να προχωρήσουμε παραπέρα, τις τελευταίες ώρες έχουμε δει
πως η Ρεάλ Μαδρίτης έχει χάσει έναν απ’τους πιο σημαντικούς παίκτες στο συλλογικό
παιχνίδι της ομάδας της. Ο Toni Kroos, μαζί με τους Pepe, Sergio Ramos, James,
Modric, Piqué, Ινιέστα, Jordi Alba, Μέσι ... και πόσοι μένουν ακόμα!, είναι
απόδειξη ότι σ’αυτό το επάγγελμα τραυματίζονται οι πάντες.
Ο τραυματισμός, αυτός ο αδάμαστος εχθρός απ’τον οποίο ακόμη
και οι πιο ισχυροί δεν φαίνεται να μπορούν να ξεφύγουν, δεν συνεπάγεται μόνο οικονομικά
κόστη για τα ταμεία του συλλόγου (ναι, οι μέρες απουσίας πληρώνονται), αλλά επίσης,
κι όπως είναι αναμενόμενο, ρίχνει την εβδομαδιαία απόδοση οριοθετώντας την
ικανότητα του προπονητή να παρατάξει κάποιους παίκτες ή άλλους. Παράλληλα, κι
ευθέως ανάλογα με τον αριθμό των τραυματισμών κατά τη διάρκεια της σεζόν, βρίσκουμε
χωρίς πολλή προσπάθεια αμέτρητες κριτικές που στοχεύουν άμεσα προπονητές
φυσικής κατάστασης και ιατρικές υπηρεσίες σαν η αποφυγή τραυματισμών ν’ανταποκρίνεται
σε μια μαθηματική λογική, όπου αιτία κι αποτέλεσμα είναι αχώριστα!
Η σκέψη ότι οι τραυματισμοί εμφανίζονται λόγω ενός ανεπαρκή
προπονητή φυσικής κατάστασης ή μιας κακής διαχείρισης των ιατρικών υπηρεσιών
είναι σαν να προσπαθείς να παρατηρήσεις την πραγματικότητα με μισόκλειστα
μάτια. Ίσως κάτι που κρυφοκοιτάμε ν’αντιστοιχεί σε αυτό που συμβαίνει, αλλά
αυτό δεν είναι αρκετό επιχείρημα για διαλέξεις σχετικά μ’ένα ζήτημα με τόσες συμφραζόμενες
συνθήκες. Κανείς δεν τραυματίζεται στον καναπέ, αλλά ούτε και σηκώνοντας τα
βλέφαρα για να διαπιστώσουμε το πλήθος των συνθηκών που αλληλεπιδρούν σ’ένα γεγονός
τραυματισμού.
Η μείωση της περιπτωσιολογίας ενός τραυματισμού σ’έναν ή άλλον
παράγοντα είναι σα να προσπαθείς ν’αποφασίσεις ποια μεταβλητή είναι πιο
σημαντική κατά τον υπολογισμό της βάσης ενός ορθογωνίου, αν είναι η βάση ή το
ύψος του. Ένα προηγούμενο ιστορικό τραυματισμού, μια άσχημη γενετική
προδιάθεση, η ηλικία, μυϊκές αδυναμίες, λειτουργικές αντιρροπήσεις, μια κακή
διαχείριση των φορτίων της προπόνησης, κλπ, είναι κάποιοι απ’τους πολλούς
παράγοντες που περιτριγυρίζουν ταυτόχρονα το περιβάλλον του παίκτη. Πολλοί από αυτούς,
ανεξέλεγκτοι, εξακολουθούν να κλέβουν ώρες ύπνου απ’τους ειδικούς σε προπόνηση
και πρόληψη, καθώς αν και η πρόοδος που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια στον
τομέα αυτό έχει υπάρξει περισσότερο από σημαντική, ούτε στα μάτια της
επιστήμης, και ούτε φυσικά στα μάτια των οπαδών, δεν σκοπεύουν να εξαφανιστούν οι
τραυματισμοί.
Η απευθείας στόχευση στα μέλη ενός προσωπικού δεν φαίνεται η
πιο έξυπνη κίνηση, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι όσο υψηλότερο είναι το επίπεδο
της ομάδας, τόσο καλύτεροι οι εργαζόμενοι και οι ιατρικές δυνατότητες που συναντάμε.
Η παραίτηση στον καταιγισμό των ανεξέλεγκτων που ξεπηδούν κάθε μέρα, είναι μια πλήρη
επαγγελματική αμέλεια.
Ο τραυματισμός μπορεί να μην γνωρίζει σύνορα, αλλά αν
υπάρχει κάτι που κατανοεί είναι η κοινή λογική. Ο τραυματισμός συμβαίνει γιατί πρέπει
να συμβεί. Πώς δεν θα τραυματιστεί ένας αθλητής ο οποίος υποβάλλεται σε
προσπάθειες υψηλής έντασης τόσο συχνά; Πώς δεν θα τραυματιστεί ένας αθλητής που
δεν μπορεί να επανέλθει σωστά επειδή του το εμποδίζει η πυκνότητα του
προγράμματος; Πώς θα βρει ειρήνη απ’τους τραυματισμούς ένας παίκτης που δεν
σταματά να παίζει;
Η κοινή λογική προσπαθεί να μας προειδοποιήσει, αλλά ούτε οι
κραυγές τους, ούτε τ’άλματά τους δεν τραβάνε την προσοχή μας. Οι προσπάθειές
τους φαίνονται μάταιες μπροστά στη δύναμη της έλξης που προκαλούν στις τσέπες
μας οι σχιστομάτηδες άρχοντες. Αγώνες κάθε τρεις μέρες, ατελείωτα ταξίδια, ανεπαρκείς
διακοπές... Η ποδοσφαιρική λογική έχει ανατραπεί πάνω από μια εμπορική ανοησία
που δεν καταλαβαίνει από τραυματισμούς. Περισσότερη έκθεση στον κίνδυνο,
περισσότεροι τραυματισμοί, μια κοινοτοπία χωρίς επαρκή υπεραξία.
Υποθέτω ότι μέχρι να φτάσει το πρόβλημα σε μας, όλα θα συνεχίζουν
να’ναι καλά.
* Ο Pedro Gómez Piqueras είναι προπονητής φυσικής κατάστασης
του ποδοσφαίρου και ειδικός σε αθλητικούς τραυματισμούς. Συγγραφέας του «Δυσαρεστημένο
Ποδόσφαιρο» (2015), «Το Ποδόσφαιρο Όχι!, δεν είναι έτσι »(2014) και του «Η
φυσική προετοιμασία του ποδοσφαίρου συμφραζόμενη στο ποδόσφαιρο». @pf_gomez
@suntagm_puskas
