Του Pablo
Polo
Οι βετεράνοι της Ρεάλ Μαδρίτης θυμούνται την ανεπανάληπτη
φιγούρα του Puskás στο Φόρουμ Luis Carlos
Gento και Amancio μιλούν για τον θρυλικό Ούγγρο επιθετικό ως
ολοκληρωμένο παίκτη κι ένα τεράστιο άνθρωπο
«Μιλούν για τους Πελέ, Ντι Στέφανο, Μαραντόνα, αλλά κανείς
δεν λέει τίποτα για τον Puskas και υπήρξε ένας απ’τους τέσσερις μεγαλύτερους
στον κόσμο» Paco Gento
«Όταν μιλάω για τον Pancho στέκομαι προσοχή. Ήταν
προικισμένος» Amancio Amaro
Δέκα χρόνια χωρίς τον μύθο. Στις 17 Νοεμβρίου του 2006 έφυγε
ένας απ’τους μεγαλύτερους όλων των εποχών, ο Φέρεντς Πούσκας. Το Φόρουμ Luis
Carlos απέδωσε χθες το απόγευμα ιδιαίτερο φόρο τιμής στον Πάντσο. Με τίτλο Δέκα
χρόνια χωρίς το δέκα. Πάντα Puskas! Επιφανείς madridistas συζήτησαν για την
επίδραση ενός παίκτη, ανεπανάληπτου για όλους. Ο Paco Gento, ο επίτιμος
πρόεδρος του συλλόγου, ο Amancio Amaro, ο José Emilio Santamaria, ο Pachin, ο
βιογράφος του Gyorgy Szöllosi, ένας απ’τους προπονητές του, ο José Tóth-Zele κι
ο αντιπρόεδρος του Ουγγρικού Κοινοβουλίου, Gergely Gulyas, υπογράμμισαν τις
μεγάλες αρετές του Pancho τόσο αθλητικά όσο και προσωπικά.
Την εκδήλωση συντόνισε ο Julio César Iglesias.
Ο δημοσιογράφος και συνεργάτης της MARCA υπογράμμισε την οικουμενική μορφή του
Πάντσο και του μύθου για να δώσει το βήμα στους καλεσμένους.
Francisco Gento: «Θα ήθελα να τον δω να παίζει για
εικοσιτόσα χρόνια. Όταν δεν μπορούσα να προπονηθώ πήγαινα πάντα να τον δω πώς
σούταρε και πώς σταματούσε τη μπάλα. Μου έδινε τη μπάλα πάντα τέλεια. Όταν μιλούν
για παίκτες αναφέρουν πάντα τους Πελέ, Ντι Στέφανο, Μαραντόνα, αλλά κανείς δεν
λέει τίποτα για τον Puskas και υπήρξε ένας απ’τους τέσσερις μεγαλύτερους στον
κόσμο. Ως σκόρερ ήταν αυτό που είναι τώρα ο Ρονάλντο».
Amancio Amaro: "Όταν μιλάω για τον Pancho στέκομαι προσοχή.
Το κάνω πάντα. Δεν έχω δει κανέναν, που να’ναι παίκτης της μεσαίας γραμμής, και
με το πέρασμα των ετών να καταλήγει επιθετικός σαν κι αυτόν. Συνήθως γίνεται το
ανάποδο. Μιλάνε για τον Alfredo, τον ήξερα, ήταν ένας all around, αλλά καθαρός
επιθετικός με αυτήν την ποιότητα και την ακρίβεια που είχε το κάθαρμα, δεν έχω
δει κανέναν. Στον Pancho λέγαμε «εσύ εκεί, σε αυτό το τετραγωνικό μέτρο, και
εμείς θα σου δώσουμε την μπάλα». Ξέρουμε πώς ήταν ο Alfredo, ο χαρακτήρας του,
η προσωπικότητά του, αλλά έβλεπα πάντα σ’αυτόν ένα σεβασμό προς τον Pancho που
μιλάει για το επίπεδο που είχε ο αγαπητός μας φίλος. Μύριζε μια μπύρα κι έπαιρνε
ένα κιλό, κι έτσι έτεινε να παίζει πιο μπροστά. Ήταν προικισμένος. Αυτός ο
τύπος με τα χρόνια δεν έχασε τίποτα, ήταν ένα θαύμα. Όταν ήρθα ήταν πέντε φορές
πρώτος σκόρερ σε ηλικία 34, 35 ή 36 ετών...".
Santamaria: "Όταν ήρθε ήταν Ολυμπιονίκης και δευτεραθλητής
κόσμου. Έπρεπε να ρίξει εκείνη την κοιλιά στο Μπερναμπέου, όταν ήταν καλύτερα
άρχισε να παίζει και το έκανε σπουδαία. Μ’αυτό το μικρό το πόδι, κοιτούσε και
την έβαζε. Θυμάμαι απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν θα ονομάσω (η Ατλέτικο), μας
έδωσαν ένα φάουλ στο κέντρο προς τα μπροστά. Ο Pancho προετοιμάστηκε, σούταρε
και γκολ στο παραθυράκι. Κι ο διαιτητής το ακύρωσε! Την έβαλε στην ίδια θέση,
λίγα μέτρα απ’τη γραμμή της σέντρας, και την έστειλε και πάλι στο παραθυράκι. Να
το επαναλάβω;, είπε στον διαιτητή".
Pachín: «Έμφυτος σκόρερ, τεχνικά ήταν ένας του είδους. Έπρεπε
να μαρκάρω τον Πάντσο όταν ήμουν στην Οσασούνα. Τον είδα την προηγούμενη μέρα
να καθαρίζει τα παπούτσια σ’ένα μπαρ στην Παμπλόνα και σκέφτηκα ότι, εγώ στα 20
μου, αυτός δεν πρόκειται να ακουμπήσει μπάλα. Με τρέλανε, μου περνούσε τη μπάλα
από πάνω, προς τα αριστερά, προς τα δεξιά. Στο ημίχρονο, ο προπονητής μου είπε
ότι καλύτερα να μαρκάρω τον Di Stefano».
Ο Amancio, σχετικά με την ανθρώπινη πλευρά του Πάντσο: Λέγαμε
τα πάντα μεταξύ μας. Έβριζε τη μάνα μου και εγώ τη δική του. Μετά με έβλεπε στο
τρένο, πηγαίναμε πάντα με το τρένο, και μου έλεγε: στο λέω για το καλό σου. Εγώ
του έλεγα: άφησε με ήσυχο! Είχε την καλοσύνη να σου πει μετά απ’αυτό ότι στο στο είπε
για το καλό σου. Δεν τον είδα ποτέ θυμωμένο. Πάντα έχεις κάποια προστριβή μ’έναν
συμπαίκτη, λοιπόν τον Pancho δεν τον είδα ποτέ θυμωμένο. Φυσικά, δεν αναστατώνονταν
ποτέ. Ήταν πάντα άψογος. Έβαζε βαζελίνη στο πρόσωπο και στα πόδια, όταν έκανε
κρύο. Δεν πιάνονταν ποτέ απροετοίμαστος. Με τη σημερινή μπάλα, που στο παρελθόν
γέμιζε με νερό και βάραινε, τα σημερινά γήπεδα, ο Pancho τώρα θα ήταν μια τελειότητα,
θα’ταν στα πρωτοσέλιδα κάθε μέρα. Ήταν σχολαστικός, ντυνόταν καλά, έβγαινε
πάντα χτενισμένος.
Ο Gento μιλά για την ανθρώπινη πλευρά του Puskas: Μερικές
φορές μοιραζόμασταν το δωμάτιο, ήταν πολύ στοργικός. Εγώ ξεντυνόμουν κι αυτός με
κάλυπτε. Μου έλεγε: θα κρυώσεις και δεν θα μπορείς να παίξεις. Αυτό που ήταν
αυτός ο άνθρωπος, μανούλα μου! Ήταν ένας προσφιλής παίκτης κι ένας σπουδαίος
άνθρωπος. Ήταν όλο αγάπη και καλοσύνη. Δεν είχε εχθρούς κι ως σκόρερ δεν είχε ισάξιο.
Gyrgy Szöllosi, ο βιογράφος του: Ο Puskas ήταν πολύ ξεχωριστός,
ως παίκτης της εθνικής έβαλε 84 γκολ σε 85 αγώνες, και 513 στο ουγγρικό
πρωτάθλημα. Πάσαρε το ίδιο όπως σκόραρε, ήταν λίγο κι απ’τα δύο, επιθετικός και
μέσος. Στην εποχή του στην Ουγγαρία ήταν πολύ λεπτότερος από ό, τι όταν έπαιζε
στη Μαδρίτη. Στα τελευταία χρόνια του, έλεγε πλέον ότι επρόκειτο να τελειώσει
την καριέρα του, αλλά στη Μαδρίτη ανέκτησε την εξαιρετική φυσική του κατάσταση
κι άλλαξε τον τρόπο ζωής του για τη Μαδρίτη.
José Toth Zele, προπονητής του Puskás: "Ήταν ένα
εξαιρετικό άτομο. Ήθελε όλοι γύρω να’ταν χαρούμενοι. Έκανε πολλά για τους συμπαίκτες
του. Στον Czibor άρεζε το κρασί και η αστυνομία τον συνέλαβε πριν από ένα
παιχνίδι της Ουγγαρίας. Ο Πάντσο πήγε να δει τον Υπουργό Πολέμου και του είπε:
«Θα παίξετε εσείς στην πλευρά;» Κατάφερε να τον βγάλουν απ’την φυλακή".
Gergely Gulyas, αντιπρόεδρος του Ουγγρικού Κοινοβουλίου: Δεν
μπόρεσα να τον δω να παίζει ποδόσφαιρο, δυστυχώς. Μέχρι εκείνη την 25η
Νοεμβρίου του 1953, σ’εκείνο το παιχνίδι στο Wembley, καμία μη βρετανική εθνική
δεν είχε νικήσει στην Αγγλία. Η μορφή, πάντα χαρούμενη, του καλού χιούμορ του Pancho
διεισδύσει σε γενιές σε όλο τον κόσμο. Δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι πέρασαν δέκα
χρόνια από τότε που δεν είναι μαζί μας.
Julio César Iglesias: Ο Pancho είναι οικουμενικός. Είναι μια
άφθαρτη μορφή. Μιλάμε για έναν μύθο. Υπάρχουν δύο παιχνίδια στην ιστορία που
είναι ένα μνημείο για το ποδόσφαιρο, θεωρούνται τα δύο καλύτερα παιχνίδια στην
ιστορία, κι ο Πάντσο ήταν πρωταγωνιστής και στα δύο. Στο ματς του αιώνα στο Wembley
το 1953 και στο Μαδρίτη-Άιντραχτ στη Γλασκώβη το 1960, με τέσσερα γκολ. Το συνειρμικό
ποδόσφαιρο και της πάσας, το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, γεννήθηκε μ’εκείνη την
Ουγγαρία.
Η σελίδα της στήλης στο facebook:
@suntagm_puskas
