Του Amalio Moratalla
Ναι, όλη αυτή η αναταραχή των τελευταίων εβδομάδων σχετικά
με το μέλλον του Κολομβιανού με κούρασε σ’αυτήν την ταινία που, από τότε που
άρχισε, ξέρεις το τέλος. Δεν μου φαίνεται κάτι ιδιοφυΐες να θέλουν να κρατήσουν
έναν παίκτη όπως ο James. Θα υπάρξουν λίγοι προπονητές στον κόσμο που έχουν έναν
παρόμοιο παίκτη και θέλουν να τον δώσουν. Το δύσκολο πρώτα είναι να’χεις ένα
παίκτη της ποιότητάς του και το δεύτερο, να μην του βρίσκεις θέση. Υπάρχουν
επίσης λίγες ποδοσφαιρικές οντότητες που συναινούν στο να μείνει ένας παίκτης
του κόστους του και στη συνέχεια να’ναι ένας κομπάρσος.
Το χάος είναι εκπληκτικό. Και δείτε ότι καταλαβαίνω τον
Ζιντάν. Όταν πάρω το βιβλίο μου για να κάνω τον προπονητή για μια στιγμή και
γράψω την 11άδα της Μαδρίτης, αρχικά δεν βάζω τον James. Είναι τότε όταν κάνω
μια βόλτα και θέλω να τον συνδυάσω, σαν να μου το ζητούσε ο ίδιος μου ο εαυτός,
όταν μπει στη αρχική ενδεκάδα και το αποτέλεσμα, τελικά, είναι μια ομάδα τόσο ή
περισσότερο ισχυρή από ό, τι όταν τον αφήνω στον πάγκο. Συμπέρασμα: στο τέλος
είναι θέμα γούστου, στυλ, του ποδοσφαίρου και του να ξέρεις πώς θες να παίζει η
ομάδα σου και σε ποιον θα δώσεις την ευκαιρία. Είναι ότι στη Ρεάλ Μαδρίτης
ακόμη κι εκείνοι που δεν ντύνονται είναι διεθνείς! Μια πολύ σημαντική απόχρωση.
Και πάω πίσω στην αρχή, η αγάπη είναι δύναμη. Ούτε και ζητώ απ’τον
Ζιντάν να τον βάλει με το κόκαλο για τα
παπούτσια, αν δεν το κάνει θα’ναι γιατί ειλικρινά θα βλέπει τους άλλους καλύτερα.
Αλλά τότε, γιατί μένει; Γι’αυτό λέω ότι η αξία είναι να καταφέρει να’χει ο
James θέση και να’ναι σημαντικός, όχι το να μείνει στην ομάδα. Να του δοθεί ότι
χρειάζεται για να γίνει και πάλι αυτός που ήταν. Αυτό που έκανε φορώντας τα λευκά
στην πρώτη του χρονιά, ούτε είναι αυτοσχεδιασμός ούτε επιτυγχάνεται απροσδόκητα,
παρά μόνο είναι αντίστοιχο του ύψους των πολύ καλών κι αυτό το παιδί είναι. Πάνω
κάτω ότι και οι Modric, Kroos, Isco, Asensio, Kovacic, Casemiro, Lucas Vázquez
... Bale ... κλπ ... κλπ; Αυτή είναι η πραγματική πρόκληση του αγοριού και του Ζιντάν,
σχεδόν εξ ημισείας. Ο ένας πρέπει να βάλει το ποδόσφαιρό του, -αφοσίωση, πάλη, αγώνας
και ιδιοφυΐα- κι ο άλλος την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του. Αν δεν είναι έτσι, θα
περάσουμε όλη την σεζόν με τον ίδιο προβληματισμό. Και θα το κάνουμε πολύ βαρύ
πράγμα το ότι ο Κολομβιανός παίζει λίγο.
Αν τελικά το κερασάκι της παραμονής του στα λευκά είναι το
κλέψιμο της μπάλα που κατέληξε στο 2-1 του Kroos επί της Θέλτα, πάμε άσχημα.
Δεν βλέπουμε, μεταξύ αυτών και των άλλων, τόσο παράλογα πράγματα. Αυτός είναι ένας
σπουδαίος ποδοσφαιριστής, ταιριάζει ή όχι στο παρόν σύστημα.
