Του Jesús Garrido
Αρχίζει σήμερα η La Liga Santander
Αυτό αρχίζει ήδη να κυλά και κανείς δεν μπορεί να το
σταματήσει μέχρι το Μάιο. Η La Liga Santander αρχίζει όπως έχει καταστεί
σύνηθες, με μια μάχη των τριών για την κορυφή και των υπόλοιπων για τις
υπόλοιπες θέσεις
Ίσως δεν έχει εκτιμηθεί, διότι η δράση μονοπωλείται απ’τα τόσα
πολλά που συμβαίνουν κάθε μέρα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, το οποίο είναι φυσιολογικό
και φυσικό, αλλά αυτό το Σαββατοκύριακο ξεκινά η la Liga. Ναι, η la Liga, αυτή
της κάθε χρονιάς, αυτή που αυτοί που την οργανώνουν δεν κουράζονται να την
χαρακτηρίζουν ως την καλύτερη στον κόσμο, όσο κι αν η πραγματικότητα λέει ακριβώς
το αντίθετο. Αλλά ξέρετε ήδη, αυτό που λέγεται πολλές φορές συχνά καταλήγει
να’ναι αλήθεια, ανεξάρτητα απ’το αν είναι ή όχι. Είτε η καλύτερη είτε όχι,
είναι αυτή που έχουμε, και μας αρέσει. Πώς να μην είναι έτσι αν έχουμε τις
Μπάρτσα, Ρεάλ Μαδρίτης κι Ατλέτικο Μαδρίτης να παίζουν σ’αυτήν; Αν η Σεβίλλη
και η Βιγιαρεάλ μας διασφαλίζουν πάντοτε χαρές στην Ευρώπη και η μάχη στο
υπόλοιπο του πίνακα συνηθίζει να’ναι συναρπαστική; Ένα άλλο πράγμα θα’ναι το
παιχνίδι, αν θα το διασκεδάσουμε ή όχι, αν γεμίσουμε τις κερκίδες όπως θέλει
τώρα ο Tebas. Αλλά στους επόμενους εννέα μήνες θα διεξαχθεί ένα τουρνουά που θα
μας κρατήσει κολλημένους στις οθόνες.
Μπορούμε να προβλέψουμε, όμως, ότι οι τρεις μεγάλοι θα παλέψουν
και πάλι για τον τίτλο. Δεν είναι ότι πρόκειται για μια μεγάλη καινοτομία, είναι
το πως έχουν τα πράγματα. Πρωταθλήτρια της Liga και πρωταθλήτρια και
δευτεραθλήτρια Ευρώπης. Μόνο η Βιγιαρεάλ και η Σεβίλλη έχουν κάνει μια επένδυση
που είναι στο ύψος των ομάδων με υψηλότερες φιλοδοξίες, και δεν φτάνει επίσης
καθόλου για ν’ανταγωνιστεί για να’ναι η πιο συνεπής ομάδα της Ισπανίας. Πάνω
απ’όλα, επειδή αυτή η δαπάνη δεν είναι ένα σταθερό τονωτικό, αλλά σποραδικό και
διευκολύνεται αποκλειστικά απ’την πώληση παικτών της μεγαλύτερης ποιότητας. Αντ
'αυτού, Atleti, Madrid και Barça κάνουν μεταγραφές για να ενισχυθούν κι όχι για
να αντικαταστήσουν. Είναι αδύνατον να μην πολεμήσουν μεταξύ των τριών.
Ο Cholo θέλει να φύγει ειρηνικά
Μέσα σ’αυτόν τον πόλεμο που θα ξεσπάσει αναπόφευκτα αυτό το
Σαββατοκύριακο, η Ατλέτικο θα’ναι πάντα η έκπληξη. Στην πραγματικότητα έπαψε να’ναι
προ πολλού. Η σύμπτωση δεν έχει πλέον χώρο στην Ατλέτικο. Κι όμως, έχει δύο
σεζόν χωρίς να κερδίσει έναν τίτλο, ενώ στις τρεις πρώτες σεζόν του Simeone έρχονταν
πάντα τουλάχιστον ένα κύπελλο στις βιτρίνες του Καλντερόν. Ο Simeone λέει ότι
δεν σκέφτηκε ποτέ να φύγει απ’την Atleti, πράγμα που σημαίνει ότι τα λόγια του
μετά από ακόμα μία ήττα σ’ένα τελικό του Champions League παρερμηνεύτηκαν. «Δεν
θα υπήρχε το να φύγω ειρηνικά». Ο Cholo θέλει να φύγει ειρηνικά απ’την Atleti.
Τελείωσε πολύ πληγωμένος τη σεζόν κι αισθάνεται μια τεράστια ανάγκη να ξεχρεώσει.
Πιστεύει ότι χρωστάει κάτι στους atléticos, και τον τρώει μέσα του.
Για τους παραπάνω λόγους, η Atleti θα πρέπει ήδη να’χει
ξεχάσει εκείνο το ότι το πρωτάθλημά της είναι των Βαλένθια και Σεβίλλη. Φέτος,
ακριβώς, δεν εξυπηρετεί ούτε αποτελεί αστείο αυτή η δικαιολογία, επειδή η μεγαλύτερη
πώληση που έκανε η Atleti ήταν του Borja Bastón, έναν παίκτη που δεν υπολόγιζε
ο Αργεντινός προπονητής. Δηλαδή, το ρόστερ έχει βελτιωθεί, δεν έχει καλύψει
τ’αστέρια του. Ο Simeone είναι επικίνδυνος, όπως πάντα, αλλά ένας Simeone
πληγωμένος με μια ισχυρότερη Atleti είναι ακόμη περισσότερο.
Πέντε στα είκοσι πρωταθλήματα;
Για τον Cholo, η κατάκτηση του πρωταθλήματος θα’ναι μια
επιτυχία, αλλά για τον Ζιντάν είναι μια υποχρέωση. Συνάντησε ένα Ευρωπαϊκό
Κύπελλο μόλις με την άφιξή του που δεν περίμενε ούτε ο ίδιος ούτε ο πιο
αισιόδοξος άνθρωπος στον πλανήτη. Ο οποιοσδήποτε ονειρεύεται μια τέτοια έκπληξη.
Δεν είναι καθόλου κακό το ν’ανέβει από μια θυγατρική, όπου δεν έπαιρνε
τ’αναμενόμενα αποτελέσματα, για να’ναι πρωταθλητής ηπείρου. Ένας ανόητος είπε
μια μέρα ότι απ’τις ήττες μαθαίνεις. Όχι, αυτό είναι ένα ψέμα. Οι ήττες πονούν,
αλλά δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να προοδεύσεις απ’τη νίκη. Να κερδίσεις τον
χρόνο για να διαλογιστείς το τι έγινε, χάνοντας την υποχρέωση ν’ανατρέψεις το
δρόμο απ’την αρχή, μακριά απ’την υπομονή. Το Champions League δίνει
ακόμη περισσότερο χρόνο. Κι ο Ζιντάν έχει τρία από τρεις διαφορετικές θέσεις.
Ο Ζινεντίν, παρ 'όλα αυτά, δεν έχει καμία δυνατότητα δοκιμής
και λάθους. Αυτό δεν επιτρέπεται στη Μαδρίτη, αν κι αν θα επιτραπεί σε κάποιον θα’ναι
αυτός, και περισσότερο απ’τα επίσημα του Μπερναμπέου. Ακόμα κι έτσι, η επείγουσα
madridista ενδημική τον αναγκάζει να συνεχίσει να προσθέτει τίτλους. Έχει δύο,
αυτό είναι σπουδαίο, αλλά πάντα χρειάζεται περισσότερους. Και στη συγκεκριμένη
περίπτωση, στη Μαδρίτη λείπει με πρεμούρα ένα πρωτάθλημα. Ένα σε οκτώ χρόνια
είναι ένα θλιβερό νούμερο. Και δεν μπορεί να επιτραπεί να τελειώσει η χρονιά με
πέντε πρωτάθλημα στα τελευταία είκοσι. Γι’αυτό, ο Γάλλος υπολογίζει την ίδια
βάση που έχει κερδίσει δύο ευρωπαϊκά Κύπελλα σε τρεις σεζόν και, το
σημαντικότερο, μια βάση μεγάλης εμπειρίας. Οι αριθμοί της στην Liga είναι
περήφανοι, γιατί κανείς δεν είχε ολοκληρώσει μια σεζόν τόσο καλά, με δώδεκα συνεχόμενες
νίκες. Η διατήρηση της εξέλιξης φαίνεται πιθανή. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για
να μην γίνει.
Με τον Guardiola στον ορίζοντα
Κάθε χρόνο που κερδίζει η Ρεάλ Μαδρίτης ένα μεγάλο τίτλο,
φαίνεται ότι κατά κάποιο τρόπο μικραίνει τη σεζόν της Μπάρτσα. Και η σεζόν της
Μπάρτσα ήταν εξαιρετική. Την απέκλεισε στο Τσάμπιονς Λινγκ η Ατλέτικο Μαδρίτης,
αλλά κέρδισε ό, τι άλλο θα μπορούσε να κερδίσει. Από τότε που προπονητής της Μπαρτσελόνα
είναι ο Luis Enrique, έχασε μόνο δύο τίτλους, το τελευταίο Ευρωπαϊκό Κύπελλο
και το περσινό Σούπερ Καπ Ισπανίας. Τα υπόλοιπα τα’χει πάρει και σε πολλές
περιπτώσεις έχει παρουσιάσει ένα αξιοπρεπές ποδόσφαιρο όπερας. Αλλά ως Barca που
είναι, της συμβαίνει το ίδιο με τη Μαδρίτη: η νίκη, δεν την απαλλάσσει απ’την
υποχρέωση να συνεχίσει να νικά. Οι στόχοι του προπονητή και του συλλόγου πάνε
χέρι χέρι, καθώς στο ρόστερ, πλέον ισχυρό, έχει γίνει ένα τεράστιο βήμα στη
δεύτερη γραμμή με τις μεταγραφές.
Στον Lucho θα’ναι πάντα, προς μεγάλη λύπη του, η σκιά του
Γκουαρντιόλα, που θα τον κυνηγά μια ζωή, ακόμη κι αν τον ξεπεράσει. Μέχρι τώρα,
δύο χρόνια μετά την πρόσληψη του, ο asturiano έχει ακριβώς την ίδια πορεία όπως
ο Pep. Οκτώ απ’τους δέκα διεκδικούμενους τίτλους. Φτάνει στην τρίτη σεζόν του
στο τιμόνι της azulgrana γαλέρας. Στην τρίτη του, ο Guardiola κέρδισε το
δεύτερο Champions League του κι ένα ακόμα πρωτάθλημα. Αυτή είναι η πρόκληση. Να
ισοφαρίσει τη Barca του Guardiola, προσθέτοντας άλλο ένα Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Με λίγα
λόγια να κερδίσει τα πάντα. Και φυσικά, μπορεί να το κάνει, χωρίς αμφιβολία.
