Tου Jesus Garrido
Αυτή τη στιγμή το μέλλον για τη δεύτερη σειρά των παικτών της Μαδρίτης είναι πολύ αβέβαιο, αλλά εκείνοι που παραμένουν γνωρίζουν πολύ καλά ότι όσο καλά κι αν τα πάνε, δεν θα'ναι βασικοί.
Η στιγμή της υπογραφής για μια μεγάλη ομάδα είναι το αποκορύφωμα της καριέρας ενός ποδοσφαιριστή ο οποίος έχει φθάσει για πρώτη φορά στο πραγματικά μέγιστο επίπεδο και μόνο από'κει και πέρα μπορεί να αισθάνεται ότι έχει μπορέσει να ολοκληρώσει την καριέρα του. Μπορεί να'ναι ευτυχισμένος παίζοντας πάντα στην ίδια ομάδα, ή να απολαμβάνει την απλή ζωή της ομάδας της πατρίδας του, αλλά το να παίζει σ'έναν μεγάλο, είναι, και θα'ναι πάντα ένα υψηλότερο επίπεδο. Μιλάω για έναν γίγαντα, Μαδρίτη, Μπάρτσα Γιουνάιτεντ ή Μπάγερν, όχι για έναν απ'αυτούς τους νεόπλουτους που εμφανίζονται από καιρό σε καιρό και δεν γεμίζουν ξένες καρδιές. Σ'αυτά τα μέρη επιτυγχάνονται τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά επίπεδα, ακόμα κι όταν οι σύλλογοι αυτοί δεν είναι στο αποκορύφωμά τους.
Στις παρουσιάσεις τους σε αυτά τα μαγευτικά μέρη, οι παίκτες λένε ότι η προσφορά που τους έγινε ήταν «ακαταμάχητη». Αυτό είναι πιθανώς ένα σημάδι της έλλειψης αιτιολογίας κάποιων παικτών. Τα πάντα είναι απορριπτέα. Και τα πάντα είναι αποδεκτά, ακόμη και η αποχώρηση απ'αυτές τις ομάδες. Μπορεί ακόμη και να γίνει κατανοητή. Διότι όταν επιτευχθεί αυτό το ποδοσφαιρικό στάτους είναι γνωστό ότι υπάρχουν δύο επιλογές: ή να'ναι βασικοί ή να μην είναι. Και υπάρχουν μερικοί που δεν είναι σχεδόν ποτέ. Κι ακόμη κι έτσι αποφασίζουν να συνεχίσουν.
Η Μπάγερν και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι τερατώδεις κλαμπ, αλλά η αριστεία που έχουν επιτύχει Μαδρίτη και Μπάρτσα κατά την τελευταία δεκαετία τους έχει προσδώσει πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά απ'τα δύο πρώτα. Ο ανταγωνισμός δεν υπάρχει, καθώς αυτός που παίζει το κάνει πάντα και το γεγονός αυτό δεν αμφισβητείται εσωτερικά. Είναι τόσο καλοί που το έχουν κερδίσει. Αυτό κάνει τους άλλους να φιλοδοξούν να παίξουν ό, τι δεν μπορούν να παίξουν οι καλοί. Ή οι καλύτεροι, για να'μαστε δίκαιοι. Κι ακόμα κι έτσι, θέλουν να συνεχίσουν στην ομάδα.
Αυτά τα παιδιά, κάποια απ'αυτά σε ηλικία, λίγο περισσότερο από παιδική και της προσωπική ς και αθλητικής ανάπτυξης, είναι εκείνοι που έπαιξαν στον τελικό του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ. Τους έλαχε. Δεν είναι ένα γεγονός στο οποίο καλούνται να συμμετάσχουν. Τρεις απ'αυτούς θα'χαν κληθεί στο γήπεδο σε όλο το δεύτερο ημίχρονο αν ο αγώνας είχε γίνει στο τέλος του Αυγούστου, χρονικό σημείο που θα αναλογούσε αν η UEFA δεν είχε αποφασίσει ν'ανακατέψει την ίδια της την διοργάνωση. Αλλά όχι, στην UEFA περισσεύει πλέον το Super Cup και το τοποθέτησε λιγότερο από ένα μήνα αφότου ο Cristiano έγινε πιο ευτυχισμένος από ποτέ. Έτσι οι Isco, Kovacic, James, Asensio, Lucas Vazquez και Morata φάνηκαν όλοι μαζί σε μια κατάσταση που σπάνια θα συμβεί και πάλι σ'έναν αγώνα τέτοιου μεγέθους, όπως θα'πρεπε να'ναι αυτό το φιλικό με παράταση.
Και τα πήγαν πολύ καλά. Λοιπόν, αρκετά καλά, που ούτε θα υπερβάλλουμε, καθώς κέρδισαν στην παράταση την Σεβίλλη, κι αυτό σημαίνει ότι η Μαδρίτη έχει την ποιότητα στον πάγκο για να κερδίσει την πλειοψηφία του πλανήτη. Ο Isco οργάνωσε με σύνεση την ομάδα σ'έναν ρόλο που δεν είναι δικός του, αλλά είναι αυτός που πρέπει να παίξει για να'ναι ένας παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο Kovacic ανέλαβε την ισορροπία, ενώ οι Lucas κι Asensio ανησύχησαν τους αντίπαλους αμυντικούς σχεδόν όσο το κουνούπι του Zika τους απόντες παίκτες του γκολφ απ'το Ρίο. Ο Morata, όμως, έκανε ένα απ'αυτά τα παιχνίδια εξαιτίας των οποίων ο Allegri δεν τον εμπιστεύονταν τακτικά. Πέρα απ'την κορυφή, οι άλλοι ασυνήθιστοι ήταν περισσότερο από σωστοί.
Οι περιπτώσεις των Lucas κι Asensio είναι καθοριστικές της κατάστασης του πρωτοτύπου του μεγάλου madridista αναπληρωματικού. Ο Lucas το έδειξε πέρυσι. Είναι ένας παίκτης για έναν μεγάλο, ακόμη και για στιγμές δέσμευσης όπως την έναρξη μιας διαδικασίας πέναλτι σ'ένα τελικό Ευρωπαϊκού Κυπέλλου. Είναι καθοριστικός και το αποδεικνύει. Ο Asensio είναι ένας μάγος που μαθαίνει να βγάζει λαγούς από ψηλά καπέλα και καταλήγει να κάνει κλώνους του εαυτού του όπως ο Χιου Τζάκμαν στο The Prestige. Έχει τόσες πολλές δυνατότητες να περιτριγυρίζουν το κεφάλι και να μετατρέπονται στο αριστερό του πόδι που είναι προσβλητικό να μην τον βλέπουμε να παίζει κάθε μέρα, αν και θα παίξει για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Και πιθανότατα δεν θα τον δούμε πολύ.
Επειδή ένας παίκτης απ'αυτούς που μιλάμε μπορεί να τα πάει πολύ καλά, όπως τα πήγαν στο Τροντχάιμ, αλλά δεν θα παίξει ένα σημαντικό παιχνίδι, εκτός κι αν υπάρχει κάποια απουσία. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αν υπάρχει, για παράδειγμα, ένα Ρεάλ Μαδρίτης-Μπάγερν στα ημιτελικά του Champions League στις 99 απ'τις 100 περιπτώσεις, Asensio και Lucas θα'ναι αναπληρωματικοί των Bale, Κριστιάνο και Μπενζεμά, εφόσον είναι αρκετά υγιείς. Αυτή είναι η πραγματικότητα που δέχονται, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Ο Jese είπε ότι πλέον ήταν καλά, ότι θα πρέπει πλέον να'ναι βασικός. Και το παιδί έφυγε και πάει σε μια ομάδα στην οποία του είναι σχεδόν το ίδιο δύσκολο να παίξει, αλλά αυτό είναι πλέον μια προσωπική απόφαση. Το ίδιο έκαναν οι Callejon, Albiol, Granero, μέχρι κι ο Higuain. Επειδή ξέρουν πως ότι κι αν κάνουν, αν και προσφέρουν τίτλους, δεν τους χρησιμεύει σε τίποτα.
