Του Amalio Moratalla
Διαφορετικές στιγμές, διαφορετικές εποχές και δύσκολες
καταστάσεις να συγκριθούν, αλλά αυτός ο Ζινεντίν Ζιντάν μου θυμίζει εκείνον τον
Γιόχαν Κρόιφ, που ήρθε να διοικήσει τη Barcelona του Nunez. Την ανέλαβε και κανείς
δεν συζήτησε τίποτα, ούτε η οντότητα, ούτε οι οπαδοί, ούτε, φυσικά, οι παίκτες.
Και ζύγιζε περισσότερο ποιος ήταν και τι συμβόλιζε, απ’το λίγο, τότε,
βιογραφικό του ως προπονητής. Η ολλανδική ιδιοφυΐα ήταν ίσως πιο απόμακρος απ’τον
Γάλλο στο ρόλο του ως εκπρόσωπος, αλλά από μόνος του, είχε περισσότερα γαλόνια,
κρίση και χαρακτήρα από ό, τι τα υπόλοιπα αστέρια της ομάδας του. Και είχε αρκετά!
Λοιπόν, στην παρούσα άφιξη του Ζιντάν στην πρώτη ομάδα ως προπονητής
της Ρεάλ Μαδρίτης βλέπω ομοιότητες. Έναν πρώην γίγαντα του ποδοσφαίρου, έναν
μύθο για τον madridismo, έναν αξιοσέβαστο τύπο και που γίνεται σεβαστός -και μη
μου πείτε για την κουτουλιά, ήταν ένα μεμονωμένο θέμα- με την προσωπικότητα και
τα γαλόνια. Πολλά γαλόνια. Κι αυτά δεν σου τα δίνει ένα συμβόλαιο πολλών
εκατομμυρίων ούτε ένας πρόεδρος, αυτά ή τα’χεις απ’την ποδοσφαιρική κούνια ή δεν
υπάρχει αυτός που θα σου τα βάλει στον ώμο. Αν θέλουμε επίσης προσθέτουμε το
ότι στην πρώτη μικρή του περίοδο ως λευκός τεχνικός έχει κερδίσει ένα Τσάμπιονς
Λινγκ, γι’αυτούς που θέλουμε περισσότερα!
Αλλά το παρελθόν δεν προσθέτει πόντους, δίνει μόνο την εξουσία
να ασκεί την παρούσα ευθύνη. Και τώρα βλέπω μια Ρεάλ Μαδρίτης με απουσίες λόγω τραυματισμού
(Navas, Κριστιάνο, Μπενζεμά), λόγω τιμωρίας (Modric) και κάποια ακόμη λόγω
ανετοιμότητας (Pepe ...), αλλά πάνω απ’όλα βλέπω απόντες και παρόντες στην
11άδα εκκίνησης του πρωταθλήματος, με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια. Τον
Μπενίτεθ τον σκοτώναμε κάθε φορά που έβαζε τον Casemiro, αλλά αυτό είναι πλέον ένα
ανέκδοτο. Αυτό το παιδί παίζει, το κάνει καλά κι ακούγεται σταθερά. Ποιος θα τον
αμφισβητήσει; Στον πάγκο έμειναν οι Isco και James, χωρίς ενοχλήσεις
οποιουδήποτε τύπου, καθώς και στο γήπεδο ήταν ο Asensio -ματσάρα απ’το παιδί
και καλύτερο γκολ!- κι ο Morata, -με κάποιο άγχος μπροστά στο τέρμα- κι δεν έχει
συμβεί τίποτα.
Είδα επίσης τον Bale, αυτό δεν αμφισβητείται, αλλά ο Μπέιλ που
είδαμε όλοι ενάντια στην Ρεάλ Σοσιεδάδ δεν ήταν εκείνος ο εγωιστής Ουαλός με τη
μπάλα που πίσω βοηθούσε λίγο. Αυτός είναι ένας άλλος παίκτης και για μένα ήταν ο
πιο πλήρης των λευκών στο Anoeta. Κι έτσι θα μπορούσαμε να πάμε σ’έναν προς έναν.
Δεν θα’ναι εύκολο να παίξεις με τον Ζιντάν, δεν θα’ναι εύκολο ν’αντέξεις στο
γήπεδο 90 λεπτά, ούτε ακόμα και για τον Cristiano, και σ’αυτόν τον υγιή
ανταγωνισμό, όταν ανακάμψει ο Μπενζεμά, θα δούμε τι θα γίνει μ’αυτόν. Στην
ομάδα του δεν θα ταιριάζουν «τεμπέληδες» κανενός τύπου. Κι όλα αυτά, σίγουρα, μ’ένα
χαμόγελο στο στόμα. Χωρίς πικρία, αλλά με σταθερότητα, αγάπη και σεβασμό, αυτός
ο προπονητής θα αποδίδει δικαιοσύνη χωρίς να κοιτά τα «μηδενικά» των συμβολαίων,
τις ηλικίες, ή τα κεκτημένα δικαιώματα. Και κοίτα τι σου λέω, αγαπητέ
αναγνώστη, θα’ναι αυτός ο τεχνικός που θα κάνει rotation στον Cristiano.
Και θα’ναι ο Πορτογάλος, αυτός που θα πρέπει να το δεχθεί. Για το καλό του και,
πάνω απ'όλα, για της ομάδας. Το να παίζει παντού δεν είναι ούτε λογικό, ούτε
έξυπνο, με το πρόγραμμα που τους περιμένει. Και, όπως πάντα, οι νίκες θα’ναι
εκείνες που θα δίνουν ή θα αφαιρούν το δίκιο, αλλά αυτός ο προπονητής φαίνεται
πολύ καλός. Και δεν μιλώ για την κορμοστασιά του, αλλά για το ποδόσφαιρο του. Στον
χρόνο.
